Νοιώθω σαν να κάνω δήλωση μεταμέλειας κομουνιστή του εμφυλίου, αλλά ας είναι...
Πέρασαν δύο, ίσως και παραπάνω χρόνια από τότε που έδωσα χρήματα για κάποιο CD και δυστυχώς ή ευτυχώς οι σκέψεις που μπορεί να κάνει κανείς για αυτήν την εξέλιξη στην αγοραστική συμπεριφορά ενός συλλέκτη μουσικής ίσως να μην είναι και τόσο ευχάριστες για εμένα (εάν μπορούσα να διεισδύσω στο μυαλό του κάθε επικριτή αλλά και του κάθε συνένοχου). Φυσικά η ατραπός της ευκολίας εύρεσης μουσικής μέσω «παράνομων» και «ημιπαράνομων» τρόπων από το διαδίκτυο, δεν πρόκειται να με ωθήσει εύκολα σε ένα κατάστημα εμπορίας CD, όσο αντιφατικό και να ακούγεται, καθ’ότι μέσα μου παλεύει η σκέψη του αν κάνω καλό στην τσέπη μου, κάνοντας παράλληλα κακό στον κάθε δημιουργό διαφόρων ήχων που εμπεριέχονται σε έναν οπτικό δίσκο (κοινώς CD), γιατί για τις εταιρείες ποσώς με ενδιαφέρει.
Αφορμή για αυτά είναι αυτό που με «ανάγκασε» να δώσω χρήματα ύστερα από δυόμισυ χρόνια για κάτι που τελικά στα σίγουρα αποτελεί – όχι καμία ιστορική διόρθωση για το κακό που προξενώ εγώ κι εσύ στο εμπόριο, αλλά άμεση ανταμοιβή στον ίδιο το δημιουργό, που εν προκειμένω ακούει στο όνομα Modrec. Από το πουθενά άρχισαν να με βομβαρδίζουν μελωδίες χτυπημένες καλά σε ηχητικό blender πολλών στροφών και κάπου κάπου να με στέλνουν – όχι για κακό, καμιά δεκαριά και πλέον χρόνια πίσω, όταν πρωτοάκουγα τις δουλειές των Sonic Youth, των Girls against Boys, αλλά και μετέπειτα όταν με βομβάρδισαν οι ρυθμοί των Mogwai, των Rothko, των Gwei Lo, των Do Make Say Thing (όπως μου είπε και ο Θανάσης), των Godspeed you Black Emperor και άλλων παρεμφερών.
Αρκετά με το παρελθόν. Το παρόν με βρήκε να ξεχνιέμαι για μία ώρα και κάτι βλέποντας τέσσερα παιδιά να ανακατεύουν τόσο καλά τον αναλογικό θόρυβο από τις πολυάριθμές πεταλιέρες, την ηχητική τραχύτητα, τον παραμορφωμένο λυρισμό, αλλά και πολλές φορές μέτρα που θα μπορούσε να είχε γράψει ο Pat Metheney αν είχε γκόμενα τη Diamanda Gallas ή εξώγαμο τη Nina Hagen. Κάτι τέτοια και αρκετά παρόμοια με οδήγησαν να αγοράσω τη δουλειά των Modrec με τίτλο Art Naive η οποία κυκλοφόρησε μέσα στο 2008 και πράγματι αξίζει προσοχής.
Χωρίς να είναι και τόσο πεσιμιστική η ακόλουθη προτροπή, δυστυχώς ίσως είναι ανάγκη για τους ίδιους να σκεφτούν να μετακομίσουν εκτός Ελλάδας εάν θέλουν κάτι παραπάνω όσον αφορά το μουσικό τους μέλλον, αλλά και την αποδοχή που τους πρέπει και τους αξίζει. Παράλληλα, είμαι πλέον σίγουρος ότι για κάθε Live που θα παρακολουθώ από εδώ και στο εξής και θα με κάνει να νοιώθω ότι ακούω μουσική και ότι γενικά, αισθάνομαι, δε θα σκέφτομαι να μην αγοράσω τη δουλειά του εκάστοτε δημιουργού.
Ευχαριστούμε που ήρθατε στην Καβάλα και ευχαριστόυμε για τα δύο πολύ ωραία remake των Beatles και των Sonic Youth.
Πέρασαν δύο, ίσως και παραπάνω χρόνια από τότε που έδωσα χρήματα για κάποιο CD και δυστυχώς ή ευτυχώς οι σκέψεις που μπορεί να κάνει κανείς για αυτήν την εξέλιξη στην αγοραστική συμπεριφορά ενός συλλέκτη μουσικής ίσως να μην είναι και τόσο ευχάριστες για εμένα (εάν μπορούσα να διεισδύσω στο μυαλό του κάθε επικριτή αλλά και του κάθε συνένοχου). Φυσικά η ατραπός της ευκολίας εύρεσης μουσικής μέσω «παράνομων» και «ημιπαράνομων» τρόπων από το διαδίκτυο, δεν πρόκειται να με ωθήσει εύκολα σε ένα κατάστημα εμπορίας CD, όσο αντιφατικό και να ακούγεται, καθ’ότι μέσα μου παλεύει η σκέψη του αν κάνω καλό στην τσέπη μου, κάνοντας παράλληλα κακό στον κάθε δημιουργό διαφόρων ήχων που εμπεριέχονται σε έναν οπτικό δίσκο (κοινώς CD), γιατί για τις εταιρείες ποσώς με ενδιαφέρει.
Αφορμή για αυτά είναι αυτό που με «ανάγκασε» να δώσω χρήματα ύστερα από δυόμισυ χρόνια για κάτι που τελικά στα σίγουρα αποτελεί – όχι καμία ιστορική διόρθωση για το κακό που προξενώ εγώ κι εσύ στο εμπόριο, αλλά άμεση ανταμοιβή στον ίδιο το δημιουργό, που εν προκειμένω ακούει στο όνομα Modrec. Από το πουθενά άρχισαν να με βομβαρδίζουν μελωδίες χτυπημένες καλά σε ηχητικό blender πολλών στροφών και κάπου κάπου να με στέλνουν – όχι για κακό, καμιά δεκαριά και πλέον χρόνια πίσω, όταν πρωτοάκουγα τις δουλειές των Sonic Youth, των Girls against Boys, αλλά και μετέπειτα όταν με βομβάρδισαν οι ρυθμοί των Mogwai, των Rothko, των Gwei Lo, των Do Make Say Thing (όπως μου είπε και ο Θανάσης), των Godspeed you Black Emperor και άλλων παρεμφερών.
Αρκετά με το παρελθόν. Το παρόν με βρήκε να ξεχνιέμαι για μία ώρα και κάτι βλέποντας τέσσερα παιδιά να ανακατεύουν τόσο καλά τον αναλογικό θόρυβο από τις πολυάριθμές πεταλιέρες, την ηχητική τραχύτητα, τον παραμορφωμένο λυρισμό, αλλά και πολλές φορές μέτρα που θα μπορούσε να είχε γράψει ο Pat Metheney αν είχε γκόμενα τη Diamanda Gallas ή εξώγαμο τη Nina Hagen. Κάτι τέτοια και αρκετά παρόμοια με οδήγησαν να αγοράσω τη δουλειά των Modrec με τίτλο Art Naive η οποία κυκλοφόρησε μέσα στο 2008 και πράγματι αξίζει προσοχής.
Χωρίς να είναι και τόσο πεσιμιστική η ακόλουθη προτροπή, δυστυχώς ίσως είναι ανάγκη για τους ίδιους να σκεφτούν να μετακομίσουν εκτός Ελλάδας εάν θέλουν κάτι παραπάνω όσον αφορά το μουσικό τους μέλλον, αλλά και την αποδοχή που τους πρέπει και τους αξίζει. Παράλληλα, είμαι πλέον σίγουρος ότι για κάθε Live που θα παρακολουθώ από εδώ και στο εξής και θα με κάνει να νοιώθω ότι ακούω μουσική και ότι γενικά, αισθάνομαι, δε θα σκέφτομαι να μην αγοράσω τη δουλειά του εκάστοτε δημιουργού.
Ευχαριστούμε που ήρθατε στην Καβάλα και ευχαριστόυμε για τα δύο πολύ ωραία remake των Beatles και των Sonic Youth.
Modrec (Myspace page)
Posts
No comments:
Post a Comment