Δέκα χρόνια πίσω...(παρέα με ένα περιοδικό) #1

Η μανία του να μαζεύει κανείς διάφορα παλιά αντικείμενα έχει απασχολήσει διάφορους ειδικούς του εγκεφάλου και όχι μόνο. Όλοι μας είτε το ξέρουμε, είτε ασυναίσθητα, πέφτουμε στη λούμπα της συλλογής κάποτε. Ενίοτε ο προορισμός των αντικειμένων ποικίλει. Από το σαλόνι και το τζάκι, εάν πρόκειται για σπαθιά και κέρατα ανυποψίαστων όντων, έως το υπόγειο, εάν πρόκειται για καλάμια ψαρέματος, βιντεοκασσέτες, παλιές φωτογραφίες (τότε που ο κόσμος τις τύπωνε σωρηδόν) και διάφορα άλλα εξοστρακισθέντα-άχρηστα θεωρηθέντα από έτερους συνοικούντες κ.ο.κ.
Σκαλίζοντας λοιπόν παλιές τυπωμένες πληροφορίες, σε ιλουστρασιόν ή Α4 χαρτιά, μου καρφώθηκε η ιδέα ενός ιδιότυπου rewind από παλιά περιοδικά στα οποία οφείλουμε- πρέπει να πω, πολλά από τα οποία κάποτε ψάξαμε πριν ακούσουμε μπάντες, τραγούδια, συναυλίες και άλλα πολλά που φειδωλά τα χαρίζει πλέον η διαδικτυακή λερναία ύδρα ελαχιστοποιώντας την αξία της πληροφορίας σε επίπεδα αδιαφορίας και κορεσμού. Ξεκινάω λοιπόν τούτη την αναδρομή δέκα χρόνια πίσω παρέα με ένα fanzine που ακόμα και σήμερα θα πρέπει να ντρέπονται αντίστοιχα εμπορικές εκδόσεις εμπρός του...
Τεύχος 121 με δώρο επτάιντσο των Calexico παρακαλώ! Από περίπτερο των Εξαρχείων, λίγο πριν φύγω να υπηρετήσω το έθνος...Τα τραγούδια που αποφάσισα να συνοδεύσουν την ανάρτηση αναφέρονται μέσα στο περιοδικό, είτε ως κριτικές νέων κυκλοφοριών, κριτικές συναυλιών, είτε ως παρουσιάσεις - συνετεύξεις καλλιτεχνών και δεν έχουν καμία μα καμία συνοχή. Απλά, έτσι διότι έχουν και κάποια μικρή ασήμαντη ιστορία πάνω τους...

@ Δύο συναυλίες είδα εκέινη τη χρονιά στο υπόγειο του Αν, πρώτα τον κύριο P. Zaremba παρέα με τους Fleshtones να το σκάνε στο encore μαζί με τα τύμπανα στην οδό Σολωμού και μετά το απόλυτο groove, μου ήρθαν κατακέφαλα οι Flaming Stars για συμπλήρωμα σε μια περιέργη συναισθηματικά περίοδο...στοιχειωμένες κιθάρες μπλεγμένες με farfisa...

The Flaming Stars-You don't always want what you get

@ Ένα κομμάτι που περιγράφει ιστορίες για τα τσιγάρα που έχουν καπνίσει οι γυναίκες που "πέρασαν"...
Hefner-The hymn for the cigarettes

@ Τραχύς, ακανόνοστος, χαώδης ήχος, αυτό που μετέπειτα κάποιοι math, drone rock χωρίς την παραμικρή σημασία...Σημασία έχει το ταξίδι που μπορούν να σε αναγκάσουν να κάνεις οι Labradford και να βρεθείς σε πολύ λίγο κάπου μακριά σε μία τάιγκα, στη Βαϊκάλη, στο δρόμο για το Ιρκούτσκ...

Labradford-Star city, russia

@ Είναι τα πρώτα πράγματα που με έφεραν σε επαφή με το Drum'n'bass και πραγματικά ήμουν τυχερός, καθώς στα χέρια μου έπεσε ένα κομμάτι από την αφρόκρεμα του είδους. Πραγματικά ανεπανάληπτες δουλειές, σε δέκα διπλές κυκλοφορίες με τίτλο Progression Sessions (διπλά CD το ένα instumental και το άλλο με τον απίστευτο MC Conrad να τα "λέει") και τον LTJ Bukem στα decks...

Seba-Soul 2000

@ Κάτι ακόμη πιο δύσκολο κι από τους Labradford, πιο abstract, πιο σκοτεινό, σε αφήνει με την ένδεια...είναι techno, minimal, IDM ; Σκατά... μόνο Squarepusher

Squarepusher-Lambic 5 Poetry

@ Μαλακώνει ο καιρός και μάλλον απαραίτητη είναι και η ονειρώδης pop των Trembling Blue Stars, τόσο γλυκιά που ένας φίλος μου είχε πει ότι από δαύτους μπορείς να πάθεις και ζάχαρο...
Trembling Blue Stars-Idyllwild

@ Χιτάκι την συγκεκριμένη περίοδο και καλά κάνει. Οδηγώντας το ξανάκουσα ύστερα από πολύ καιρό και με έφερε στα χρόνια του Ρόδον FM, ίσως έπρεπε να τους είχα δει και στο live, αλλά δεν θυμάμαι γιατί δεν..
Mercury Rev-Goddess on a higway

@ Πάντα μου άρεσαν τα all-girl groups...οι κιθάρες των Sleater Kinney με εξίταραν και ευχαριστώ τον κύριο Θ. Μήνα που εξ'αιτίας του τις πρωτοάκουσα από το ραδιόφωνο...το riff από το συγκεκριμένο τραγούδι είναι κολλημένο στο μυαλό μου εδώ και χρόνια...

Sleater Kinney-A quarter to three

@ Ένα βινύλιο δώρο από το Manchester, περιμένοντας το τίποτα...και μετά αυτό που με χτύπησε ήρθε από τη Σκωτία. The boy with the arab strap...όλος ο δίσκος για φάγωμα, λιώσιμο στο πικάπ και αρκετές ώρες προσπάθειας ερμηνείας αλλά και αναζήτησης ταύτισης των στίχων με τα προσωπικά μου "γιατί"...
Belle & Sebastian-Is it wicked not to care