μικρο μου πονυ

ξεκινωντας τη μερα μου καπου μετα τις τρεις, μεσα σε ενα αχρωμο καφε, δεν το ειχα σκοπο. αλλα μια το καθηκον, μια η ανια που με κοπαναει τουτη την ωρα...το'χα και μαζεμενο το βαμβακερο, να σου και σκαει μυτη το φθινοπωρο. ολα κουμπωσαν μαζι με το λεπτο ντουμπλ-φας αμανικο μπουφανακι. κουραστηκα απο την αλλη απο την προ διμηνου αυτο-τιμωρια με μπολικο kraut και τα συναφη κι ηρθε απο μονο του.

κι επειδης καποιες φορες ο ηχος δεν εχει αιτιο δεν ειναι κι απαραιτητο να εχει και προορισμο...ετσι. δεν το 'χα στο προγραμμα, απλα βαρυστομαχιασα και τη χρειαστηκα τη σοδα μου...κι ηρθε μεσα σε τετραπακ απο τα "απεναντι". ειναι δε κι απο τις φορες που ειπα μεσα μου: "μακαρι να το ακουγα σε βινυλιο", αλλα αρχιδια. και τα συναισθηματα που σε φορτωνει ειναι σαν την προ-φθινοπωρινη αναμονη. ειναι σα να κοιτας μεσα απο ενα σκονισμενο απο λασπο-βροχη παραθυρο και να μη σε νοιαζει η καθαροτητα στο βλεμμα, ειναι σα να μαγειρευεις ενα φαγητο με νοτες και τα μπαχαρια της συνταγης, ανεξελεγκτα, χωρις οριο...κατι οι κιθαρες σε μερικα απο τα τραγουδια ειναι Felt, κατι απο Marr και νομιζεις οτι οι γονεις τουτων των αξιων τεκνων γαμιοντουσαν -μεχρι να τα συλλαβουν, επι μηνες στα γραφεια της Elefant ή ειχαν ερθει για καμπινγκ στη This happy feeling...σε τραβαει πισω για λιγο στα 90's. κι ειναι κι η γυναικεια φωνη που -γαμω το σταυρο μου, οσο και να μου τη δινει οταν γκρινιαζει, αλλο τοσο με ερεθιζει οταν τραγουδαει (το ξαναειπα αυτο)...ισως φταιει οτι προλαβαινω και ακουω το Falling ολοκληρο απο το σπιτι εως τη σταση του λεωφορειου, μεσα στο λεωφορειο, περπατωντας για τη δουλεια και ησυχα ησυχα τελειωνει οπως αρχισε καπου πανω στην πεζογεφυρα της gloucester. Το ιδιο μου συμβαινει τις τεσσερεις τελευταιες μερες, τωρα. μπορει κι αυριο. δεν εχει στοχο ο δισκος αυτος κι οποιος ψαχνει στοχο και σκοπο να παει να αγορασει emerson, lake & palmer, αλλιως να παει να γαμηθει. απλα. σαν το Falling. επισης, μπορει να ειναι και στα καλυτερα του '12.

α, για τους Seapony εγραφα τοση ωρα. η ποπ στα μεγαλεια της...