μισανθρωπια

   καινουριο στυλο. οχι καινουριες ιδεες. στα ακουστικα το «men of clay». που να φανταζονταν τωρα ο γνωστος τυπος που ουρλιαζει με απογνωση και μενος οτι οι ριπες απο μπασο θα χωνονταν μεσα σε ενα συμπιεσμενο ανυπαρκτο αρχειο και θα καταχωνιαζονταν σε ενα τατς σκρην τριτης γενιας(;) κατεβαινω απο το πλεον αγαπημενο μου λεωφορειο. το αγαπω ολο και πιο πολυ. ο λογος...δεν παει κι ερχεται ποτε απο τον ιδιο δρομο. επιστρεφει υστερα απο μια κυκλικη ατερμονη πορεια στο ιδιο σημειο. σαν κατι παλιες κασεττες. ετσι. αν δε σ’αρεσει το ταξιδι, λιγη υπομονη, φτανει για να ξαναγυρισεις εκει που αρχισες. τελος παντων.

σημερα κατεβηκα στη μεση. προχωραω αναμεσα απο βιαστικους κινεζους, μικρα μαγαζια με διαφορα πλαστικα καλυματα κινητων τηλεφωνων, σημαιακια, πλαστικα ποστερ, απομιμησεις για ολα, μα για ολα. ενεχυροδανειστηρια, χρυσοχοεια μικρα, πολυ μικρα, υπαιθριους πωλητες-επισκευαστες ρολογιων, σκαλες με ιριδιζοντα λαμπακια που με προσκαλουν να περασω τα επομενα εικοσι λεπτα της ζωης μου τριβοντας μου τα ποδια, ισως και την πουτσα. δεν εχει σημασια. λεφτα θελουν, θα τα εχουν τοιουτοτροπως. μικρα κομμωτηρια, υπαιθρια εστιατορια κρυμμενα σε παχυα ναϋλον παραπετασματα και γυρω ενα εντυπωσιακο μεταμοντερνο εκθεμα απο επικρεμαμενες πατσες, γλωσσες και μυτες γουρουνιων, ποδια κοτας, πλευρα αρνιου, διαφορα αλλα μελη απο μεγαλη ζωικη ποικιλια. ονειρευομαι ενα κολαζ απο ολα αυτα, ενα σαρκο-παζλ, να δινει μορφη υπερ-κτηνους με φωνη δανεικη απο εμενα, ισως και μερικους νευρωνες μου δωρεα στο πονημα.

περναω την γνωστη πλεον πλατεια με τα πρεζακια. εχει κι εδω! τι θαυμα! παντοτε λατρης του ωραιου. παρατηρω φευγαλεα να καπνιζουν γοπες, γυμνοι απο τη μεση και πανω, στολισμενοι με τατουαζ ξεχειλωμενα, ερασιτεχνικα ή αλλοιωμενα απο το χρονο. παιζουν mah jong… τωρα που βρικουν την αυτοσυγκεντρωση με τοσο νταγκλα(;) δεν ξερω. ειναι σα να βλεπεις στην ομονοια δεκαδες γνησια ελληνικα ντοπιερμαν μοντελα, να παιζουν μπριτζ με αφοσιωση. θα με πεις ρατσιστη. στ’αρχιδια μου. δε θα ενστερνιστω τη λογικη της μαζας. ποτε μου δεν ημουν καλος στο να διαδιδω τη γνωση. μπορει και να μη το θελησα ποτε, και τι θα κερδιζα αλλωστε, μηπως θα αλλαζα τον κοσμο; ποιον κοσμο, αυτον που αναζητα το αλλοθι σαν χρηση στην προκειμενη αμυνα; ενα αλλοθι που εχει δολο, δεν ειναι αλλοθι, αρχιδια ειναι, τεχνητη νοημοσυνη σε γομολαστιχες... οταν λες μια χριστοπαναγια δε τη λες γιατι μισεις το θεο ή το καθετι θειο, τη λες γιατι ετσι ρε μαλακα. χωρις αλλοθι. γι’αυτο και ειναι ειλικρινης πραξη. το να αναζητας αλλοθι καταντα αηδια (πιο πολυ κι απο ενα κουνουπιδι που βραζει για ωρα).

μπαινω σε ενα καφε που με ηρεμει. πηγαινω συχνα εκει οταν θελω να ησυχασω. μπορω να κρυφακουω κι ολας, χωρις να καταλαβαινω τιποτα, φυσικα, διοτι μιλαν κινεζικα. ειναι βιβλιοπωλειο, καφε κι εστιατοριο μαζι. να διαβασω δεν μπορω, ολα ειναι κινεζικα. μουσικη ειναι ενα ελαφρυ τζαζ μουζακ ανακατεμενο με κατι κινεζικα μπιτακια, που βιαζει ολα τα βιβλια και τα μετατρεπει σε τσελεμεντεδες.

παλι γκρινιαζεις;

ναι. αν δε σ’αρεσει, πουλο. κλεισε τη σελιδα, και στο διαολο. τραβα να διαβασεις γκοσιπ, τεχνη ισως και μανινα. εδω μονο εγω. χωρις αλλοθι. ετσι φασιστικα ή μαλλον φασιστο-φανταστικα. πολεμω το αθλιο μουζακ με το EP των Two If By Sea. γεμιζουν το μυαλο μου λιτες μαλακες κιθαρες, υποτονικα ντραμς ισα που ακουγονται, η κοπελα της διπλανης πορτας στο σπιτι με τα κοκκινα τουβλα τραγουδα αναμεσα απο ξεροχορτα στον παραπλευρο μιας λεωφορου. τωρα ενταξει. το αλλοθι να παραγγειλω τσηζκεϊκ εχει ηδη στοιχειοθετηθει. παχυ, παχυντικο, μπορει και κατεψυγμενο πριν λιγες ωρες μεσα σε κοντεϊνερ πολυεθνικης. ελπιζω να γαμαει. ολα εχουν δυο οψεις, μπορει και ολοϊδιες, μα δυο. σηκωνω το κεφαλι. μικρα βυζια στηριγμενα σε ιλουστρασιον βιβλια, που κρατιουνται απο λεπτα δαχτυλα, με μικρα νυχια, βουτηγμενα σε παχυ σκληρυντικο, μισοκρυμμενα -ολα αυτα μαζι, πισω απο την ψηλη στηλη με τους ταξιδιωτικους οδηγους [εκτακτο ηδονοβλεπτικο ενθετο]. ολα δυο οψεις. ξυπνας το πρωι κι ενας γαμω-γερος σου τρωει τη σειρα στο λεωφορειο (οχι απο αναγκη να φτασει πιο γρηγορα αλλα απο αναγκη για αλλη μια δοση μιζερης μικρης νικης εναντια στα νιατα) και μπροστα στην απωλεια, βομβαρδιζεις τη σκεψη σου με δεκαδες εικονες απο κωλο-γερο-πολτο να πνιγει τα πεζοδρομια και τη διαλυμμενη μασελλα πεταμενη πανω σε καρτοτηλεφωνο, βλεποντας τον γλυκυτατο παππουλη να κερδιζει λιγα γαμοδευτερα απο το καουντ-νταουν γκεϊμ που συμμετεχει, και θες να του γαμησεις και την παναγια! [ενθετο ηλικιακου μισους]. μετα ομως, γερνοντας το κεφαλι 48 μοιρες κατω, σκεφτεσαι το ποσο ανημπορος και απροστατευτος απο ρολογια, ημερολογια, καθετηρες, ζαχαρα, ΚΙΝΟ, παρα φυσει εδρες, ειναι ο γερακος και λες να περασει απο μπροστα σου...του κανεις και χωρο να περασει. ενταξει. σκατα, η δουλεια βρωμαει συνειδηση που μονο μια βουλωμενη μυτη γεματη απο φθινοπωρινο παχυ συναχι μπορει να σε σωσει. απο τη δυσωδια της ελεημοσυνης. το EP τελειωσε, κομμενα ολα...ηρθε το τσηζκεϊκ. νιωθω μικρος θεος...μπορει και να ειμαι. Χωρις αλλοθι.



Τ.Σ.Ο.Ν.Τ.Α. (Το Συμπληρωνεις Οταν Νιωθεις Την Απωλεια) ή κατι σαν υστερογραφο_

δεν προλαβα. μαλλον ο χρονος που δεν με αφηνει παντα να χορταινω. ισως και η φανταστικη τεχνικη μου, που εδω και χρονια με προφυλασσει απο το να κανω αυτο που πρεπει κι οχι αυτο που θελω. μπορει και τιποτε απο ολα αυτα. σιγουρα ευχαριστω που υπαρχουν ακομα οι αιτιες που με τραβανε πισω καποιες φορες.