#20 Deep Time - Deep Time

ερχεται το τελος του κοσμου, δεν ερχεται...στην πουτσα μου, στον πουτσο μου, στο καβλι μου, στα αρχιδια μου...ετσι κι αλλιως.

παρεα μου κατα τη διαρκεια του ολοκληρωτικου ολεθρου θα ειναι η κυρια καμ-κινγκ-νγκ...απο το βαθυτερο σημειο του χονγκ κονγκ.

δεν ξερει λεξη αγγλικη, φυσικα ουτε ελληνικη. εχει τεσσερα παιδια, τρια εγγονια, ενα τριφτη για την πλατη, μια αγνωστη αλοιφη που την απλωνει στον τριφτη, κατακοκκινα ψευτικα μακρυα νυχια με κατι στρας. εχει το αριστερο της χερι ολο το βραδυ σε ενα μοχλο και το δεξι κρεμασμενο απο τη νυστα, μετα τις τρεις το πρωι. ον-οφφ (打开 - 关闭), πανω-κατω. (上 - 下). παλια ηταν ωραια, το ξερω απο μια νυφικη φωτογραφια που εχει κρεμασμενη στο λαμαρινενιο δωματιο που ξεκουραζεται και βραζει ρυζι μετα τα μεσανυχτα.

δρομολογιο των 20:45 για την επιφανεια. ανορθοδοξες βροχες του δεκεμβρη, επαναφερουν με το ζορι το φθινοπωρο που δεν υπηρξε ποτε στον υποτροπικο. σκουπιζωντας χωματα απο τα χερια και γλυφωντας αλμυρο νερο που ξερναει ο βραχος πανω στα μουτρα μου..

κατι απλο που ως συνηθως αργησα να το εκτιμησω. απλο σαν ποπ, στα προτυπα της γενιας C86.

τη χρονια που περνα σιγα σιγα δεν γνωριζω ακομη απο τι θα τη θυμαμαι, ουτε και τη μουσικη που παρεα της τριγυριζα, κυριως με ζεστη και υγρασια. κριτηρια μουσικα μην ψαχνεις. οι ηχοι δουλεψαν για μενα σαν επενδυση στη νυστα και την κουραση, σε στασεις λεωφορειων, βρωμικα νυχτερινα εστιατορια, αποβαθρες τραινου...

20. Deep Time - Deep Time

μ1α δομημενη αξ1α

 απο τις λιγες φορες που το κενο εχει καλυψει τα παντα. σκιζω σελιδες, εχοντας διαγραψει -πιεζοντας το μολυβι, πολλες φορες σπαζοντας το, λαθος λεξεις σε λαθος θεσεις. αρκετες απο αυτες τις σελιδες τελικα ηταν κενες.

προσμετρωντας σημαδια απο ανθρωπινα νυχια στο σωμα μας, μπορουμε μερικες φορες να καταλαβουμε πως επιτρεπουμε στους αλλους να νιωθουν για μας και ποσο επιτρεπουμε στον εαυτο μας να αντεχει στα συναισθηματα των αλλων. διοτι τα σημαδια -ειτε ειναι επιθεσης, ειτε ειναι παθους, κρατανε μονο οταν εχουν βαθος. το σχημα της πληγης διαφερει, οχι η αισθηση.

ολων οι ζωες ειναι ενα χαραγμενο πεσσοειδες συμπλεγμα απο βιωματικες πληγες, σαν τα κιτρινισμενα σταυρολεξα που κρεμονται στα θερινα περιπτερα ή στους σταθμους των υπεραστικων λεωφορειων, με εξωφυλλο το νικο κουρκουλο, μεσα σε ναϋλον ξεσκισμενο απο το δυο χιλιαδες τοσο...για αρχαριους, για εμπειρους, για δυσκολους λυτες...μεσα σε κρυες αιθουσες αναμονης. τακτοποιημενες αρτια συνδυαστικα λεξεις, σε δυο διαστασεις, μαυρα τετραγωνα που συμπλωρωνουν τη φαινομενικη τελειοτητα. την ολοκληρωμενη λυση. να συμπληρωνεις τα κενα.

τριανταεννεα καθετως, πεντε γραμματα: πληγη πανω στην πληγη

αστο καλυτερα, ηρθε το λεωφορειο κι η λυση μου ποτε δεν χωρουσε οταν τη δοκιμαζα στο χαρτι.

_____

για το χειμωνα, λιγη εμπιστοσυνη μονο.

||||||||||||||||||||||||||||||||||||||

|| Blue Boats - Summer's Down       ||
|| DIIV - Doused                    ||
|| Dunes - Vertical Walk            ||
|| Future Unlimited - Golden        ||
|| Grand resort - Night Is Dark     ||

|| LLLL - Spider Web                ||
|| Observer Drift - Warm Waves      ||
|| Pastel Blue - Airship            ||
|| Piano Magic - Judas              ||
|| Pic Nic - We've Only Just Begun  ||
|| Prince Innocence - Girls         ||
|| Slowdance - Boyfriend            ||
|| Starlight Girls -  Gossip        ||
|| The Holiday Crowd - A Tender Age ||
|| Tiger Love - Summer Rain         ||
|| Two Wounded Birds - To be Young  ||
|| Youngfuck - Black Tulips         ||

||||||||||||||||||||||||||||||||||||||

 απο εδω η λυση

μυριζοντας τη φωτια

  χωνομαι σε ενα λαβυρινθο απο γυαλιστερα, φωτεινα, μοντερνα καταστηματα. η μοδα εναλλασεται με την τεχνολογια και το ευχαριστο στρες των φιλησυχων περιλουζει τις πλαστικες κουκλες με την κολλεξιον χειμωνας-χειμωνας-χειμωνας δυο χιλιαδες κατι. το φθινοπωρο τεχνηεντως απουσιαζει. ολους μαλλον τους τρομαζει η ιδεα της μεταβασης. αυτος ο μεταστατικος ογκος που βαραινει αιωνες τωρα τον ετησιο προγραμματισμο μας. σταθερη θερμοκρασια. σταθερος φωτισμος. σταθερες σχεσεις. σταθερές διάφορες. σταθερη αδιαφορια. κατω απο τα ποδια μου δονει τα τσιμεντα με τους ατσαλινους σκελετους ο διερχομενος συρμος...μετρα κατω. ολοι βιαζονται.

ταχυ βημα.

αργησα.

πρεπει να καθησω. αργησα δυο χρονια. δε γινεται να γνωριζεις τα παντα. ενιοτε η αγνοια ειναι στρουθοκαμηλιζουσα. επιτηδευμενη. ισως διοτι περιμενεις την καταλληλη στιγμη που πλησιαζει η καταιγιδα γαι να βγαλεις το κεφαλι εξω.

δεν επιτρεπει και πολλα το ομωνυμο των Soft Moon. με τα λιγα που μπορω και νιωθω μεσα στο μυαλο μου, αντεχω να με βομβαρδιζει ενα ηχητικο φως απο χαμηλες συχνοτητες, μετα υψισυχνα overlappping...οι Neu! κρυμμενοι χασκoγελανε πινοντας Irn Brew παρεα με τον Kevin Sheilds...κατω απο το υπογειο στο συρμο που καβαλαει στο χανγκ χαου, φορτωμενοι ολοι οι Spacemen 3, ελεγκτης εισιτηριων ο Alan Vega και σταθμαρχης ο Martin Rev.

οχημα βαρυ περνωντας μεσα απο τους παγωμενους αξονες της σιβηριας, περιμενοντας να φτασει στα γκουλαγκ που χρονια τωρα εγκλειστος-βαλσαμωμενος περιμενει ο Damn Edge με τους Chrome...

δε φτανουν ποτε.

η καλιφορνια που καιει, η δυτικη ακτη οπως ηταν τοτε.