μυριζοντας τη φωτια

  χωνομαι σε ενα λαβυρινθο απο γυαλιστερα, φωτεινα, μοντερνα καταστηματα. η μοδα εναλλασεται με την τεχνολογια και το ευχαριστο στρες των φιλησυχων περιλουζει τις πλαστικες κουκλες με την κολλεξιον χειμωνας-χειμωνας-χειμωνας δυο χιλιαδες κατι. το φθινοπωρο τεχνηεντως απουσιαζει. ολους μαλλον τους τρομαζει η ιδεα της μεταβασης. αυτος ο μεταστατικος ογκος που βαραινει αιωνες τωρα τον ετησιο προγραμματισμο μας. σταθερη θερμοκρασια. σταθερος φωτισμος. σταθερες σχεσεις. σταθερές διάφορες. σταθερη αδιαφορια. κατω απο τα ποδια μου δονει τα τσιμεντα με τους ατσαλινους σκελετους ο διερχομενος συρμος...μετρα κατω. ολοι βιαζονται.

ταχυ βημα.

αργησα.

πρεπει να καθησω. αργησα δυο χρονια. δε γινεται να γνωριζεις τα παντα. ενιοτε η αγνοια ειναι στρουθοκαμηλιζουσα. επιτηδευμενη. ισως διοτι περιμενεις την καταλληλη στιγμη που πλησιαζει η καταιγιδα γαι να βγαλεις το κεφαλι εξω.

δεν επιτρεπει και πολλα το ομωνυμο των Soft Moon. με τα λιγα που μπορω και νιωθω μεσα στο μυαλο μου, αντεχω να με βομβαρδιζει ενα ηχητικο φως απο χαμηλες συχνοτητες, μετα υψισυχνα overlappping...οι Neu! κρυμμενοι χασκoγελανε πινοντας Irn Brew παρεα με τον Kevin Sheilds...κατω απο το υπογειο στο συρμο που καβαλαει στο χανγκ χαου, φορτωμενοι ολοι οι Spacemen 3, ελεγκτης εισιτηριων ο Alan Vega και σταθμαρχης ο Martin Rev.

οχημα βαρυ περνωντας μεσα απο τους παγωμενους αξονες της σιβηριας, περιμενοντας να φτασει στα γκουλαγκ που χρονια τωρα εγκλειστος-βαλσαμωμενος περιμενει ο Damn Edge με τους Chrome...

δε φτανουν ποτε.

η καλιφορνια που καιει, η δυτικη ακτη οπως ηταν τοτε.