rock'n'roll saved my soul (ιστοριες της νιοτης)

 χρονια τωρα, ψαχνοντας τους κωδικες επιτυχιας μιας τελειας συναυλιας, εφτασα χωρις να το θελω (ετσι οπως σε μαθαινουν μαλλον ποδηλατο, βγαζοντας σου βιαια τις βοηθητικες ροδες) στο κομβικο σημειο που λες κιθαριστας ή ντραμερ (;)...γινεται απο πλεονεξια να παρω και τα δυο(;)...

οχι!

στα αρχιδια μου. ας με παρει η κατηφορα κι ας μου χωθει το παλουκοσελο στο κωλαντερο μεχρι να σταματησω, κι ας φτυνω τις ζαντες και τα γρασσα απο τα ματωμενα μου δοντια. θα παρω και τα δυο. για οσο μπορεσω. κι ας πεσω στο πρωτο πεταλι. εξ'αλλου ποιος ειπε αλλωστε οτι κανουν κουμαντο οι ικανοι. κουμαντο κανουν οι συγκυριες και οι μπασιστες, γι'αυτο αλλωστε καταντησαν να ξεπεσουν στην τζαζ και να προσθετουν συνεχως χορδες στα οργανα τους μεχρι να τα μετατρεψουν σε αρπα...αρπα τ'αρχιδια μου τωρα και ακου.

μια κιθαρα, ενα λαχανι βρακι, ενα τουρμπανι με φτερα να υπερκεινται μιας επαισχυντης γυναικομαστιας...αλλη μια κιθαρα, δυο πεταλια φορεμενα σε δυο τυμπανα, αλλο ενα λαχανι τουρμπανι που στροβιλιζεται με σκοπο την κατατροπωση του κακου... τα pebbles, η motown, το εγγλεζικο freakbeat, η del-fi records, τα back from the grave, ολα χωμενα και μαζικα φτυσμενα μεσα απο τα ακρυλικα τουρμπανια μονο και μονο για τον απολυτο εξαγνισμο, τη σωτηρια της ψυχης.

 κι εκει που ολα πηγαινουν μπροστα, νιωθεις την αναγκη να κοιταξεις πισω. να γυρισεις πισω στην ανακυκλωση ολους τους ημιαγωγους που "γυαλιζουν" τα τελευταια χρονια τα αυτια μας με την τελειοτητα οπως αυτη παρηχθη σε διδακτορικες διατριβες του ΜΙΤ και σε ιλουστρασιον προσπεκτους. ενα πηνιο, παρεα με ενα φθαρμενο καλωδιο. σκισμενα δερματα, κολημμενα με σελοτεϊπ. λογια φτυσμενα μαζι με φτηνιαρες μπυρες, μετριοτητες και λογοτεχνικα αισχη.

αν δεν καταλαβες ως τωρα, μαλλον ειχες κατω απο το μαξιλαρι σου στα εικοσι το "γλαρο ιωναθαν", στα εικοσιπεντε "νοκια" με φιδακι και στα τριαντα ονειρωξη με τον πετρο γαϊτανο. αν παλι δε συνεβησαν ολα αυτα σε εσενα και τελεις ακομα εν αγνοια, μαλλον εχεις πετυχει στη ζωη σου παρα πολλα που η ιδια η ζωη σε προικισε με στραβισμο και κωφωση.

  

οι ριζες εξ'αλλου του καθενος ειναι αυτες που με βαστανε ορθιο και οι μυρωδιες στοιχειωνουν, σαπιζοντας, το παρελθον μου. πιστευω πλεον οτι καποτε, το να μη θυμαμαι τιποτε σε πιθανο καποιο μπλακ-αουτ, δε θα με τρομαξει τοσο, οσο να μην μπορω να ανακαλεσω τις οσμες του παρελθοντος.

μυρωδια απο καμμενο καλωδιο. βαρυ αρωμα απο λακ του '60. χαλασμενο μπριλ-κρημ. μα πανω απ'ολα αυτη η οσμη της λαμψης. ο ηχος που με εσυρε ως εδω και θα με σερνει ακομα απο τη μυτη.

 και κατι τελευταιο για σημερα. παρατηρω τωρα προφατα ενα ανελεητο πολεμο (μαζι με ενα αγχος), της ρατσας των μετα-μοντερνων εναλλακτικων (εχει καταντησει μπαναλ η γνωστη πλεον λεξη χιπστερ), εναντια στον ιδιο τους τον καθρεφτη. δεν καταλαβαινω ρε δικε μου τελικα, αν ειναι οντως ικανοτητα του εφηβικου κατεστημενου να παραγει καβλοσπυρα και μετα να απολαμβανει σπαζοντας τα, εμπρος στον καθρεφτη ή ενα ακομα βημα προς την κοινωνικη τελειοτητα (σικ).

βασικα, επειδη με τα κοκτεϊλ δεν πολυγαμας αλλα χαχανιζεις αξυριστος πανω σε ποδηλατα και πεζοδρομια, χιλιες φορες anthrax, βερμουδα και μπυρα. κι εκει δε γαμας, αλλα νιωθεις ρε πουστη μου.

τιμιοτης μηδεν και μην ξεχνας...οτι κουμαντο καποτε θα κανουμε κι εμεις οι μετριοι, εκει αναμεσα στα ρεπο των ικανων. 

Υ.Γ.

πλακα, πλακα τωρα μπορει με το ζορι σε μια πολη οκτω εκατομμυριων, πενηντα νοματαιοι να ειναι ξεφτιλα, αλλα το οτι τις ιδιες μερες ειχε sold out σε μπλερ και εδειχνε στα σινεμα λαϊβ των κουην, πιστευω να εμποδισε το πληθος να απολαυσει τον king khan. γλεντζεδικα σε λιγο.

Another Sunny Day - You Should All Be Murdered


Blue Orchids - Bad Education

Crocodiles I Wanna Kill

Girls Against Boys - One Does of Truth

Make-Up - I Am The Pentagon

The Durutti Column - Never Known

The Fall - Sir William Wray

The Field Mice - Emma's House

The Smiths - Girl Afraid

The Virgin Tongues - Six Feet Underground

The Wake - O Pamela

The Wake - Sail Through

ολη η τιμιοτητα απο εδω.