κορν φλεϊκσ

 παλι πισω. πλαστικη βολτα στο διαδρομο με τα αφυδατωμενα νουντλς και μετα στα ζυμαρικα, τα ζαχαρωτα...ταμειο. σημερα το μαθημα εχει "σιωπη"...περιεχομενο ουδεν. δεν υπαρχει ενα ειδος σιωπης. ουτε ενα. ουτε με το ιδιο αποτελεσμα, διοτι η σιωπη ειναι αποτελεσματικη. ευτυχως ή δυστυχως με διακατεχει μια ανιατη δυσχρωματοψια, η οποια με καθιστα ανημπορο να διακρινω στα πολλα χρωματα τα λιγα. η σιωπη μερικες φορες με βοηθα να ξεχωρισω ηχους αναμεσα σε εναν οχλο, μια μαζα θορυβων. εξαφανιζει την καθε εννοια ηχου. αφηνει κενο για να χωρεσει μονο οτι κατεβαζει εκεινη την ωρα το μυαλο μου. reverse engineering του νου.

απωλεια αισθησης του ηχου η οποια συσχετιζεται με την ωρα αφιξης της απωλειας αλλα και τη διαρκεια της απολαυσής της. αλλη η σιωπη ενος βωβου οχλου σε πρωινο λεωφορειο, αλλη αυτη σε διαδρομο σουπερμαρκετ αναμεσα απο γεματες εψιλον προτηγανισμενες τροφες.

η πιο μαγικη -για εμενα, απο ολες ειναι η σιωπη που ερχεται κατα τις τεσσερεις το πρωι. ειναι πριν τον ηλιο. τα ματια μου βρισκω να στηριζονται ή και να υποστηριζονται απο τους μισοαδειους δρομους. λιγα οχηματα. μισο-αδεια λεωφορεια. αδεια σταματημενα ταξι με αναμενα κιτρινα θολα φωτα καμπινας, στην ουρα. νυχτερινα μινι-μπας κουβαλανε μισο-κοιμισμενους και μισο-ξυπνιους, ειτε απο αρνηση στη μερα που θα 'ρθει, ειτε απο αρνηση στη φυγη της προηγουμενης νυχτας...αμβλυνοντας τη νυχτα, οξυνοντας τις κορες των ματιων μου. εγω ξυπνιος.

πεζογεφυρα. 34 σκαλια πανω. 127 βηματα καβαλωντας τη μεγαλη λεωφορο. 34 σκαλια κατω. δυσωδια του λιμανιου διπλα απο το σταθμο περισυλλογης των καδων. ζευγαρι ρακοσυλλεκτες κοιμαται ακομα πανω στα καροτσια τους. τα ιδια που κουβαλανε ναϋλον και χαρτονια, καπνιζοντας ευμεγεθεις γοπες. 237 βηματα κατω απο τη γεφυρα. 3 ξερατα, σπονδη στο ασωτο σαββατοβραδο. απομειναρια μιας οποιας δισακεδασης. 1 στους 3 κανει ακομα παρεα στη θυσια του ή αδυνατει να την αποχωριστει ακουμπισμενος σε διαφημιση κινητης τηλεφωνιας. στο εστιατοριο με τα γεμιστα καβουρια, νεαρες και κυριοι πιπιλανε ακομα δαγκανες φορωντας λαμε υφασματα, ασπρες λεπτες καλτσες, χρυσαφί ταυτοτητα και λιγδα απο σογιελαιο στα δαχτυλα με τα μακρια νυχια. στριβοντας αριστερα. δημοσια ουρητηρια (παντα τα φοβομουν ολα, χωρις και ποτε να εχω μπει μεσα). 124 βηματα. Ν619...σταση. καθε εικοσι λεπτα και τις περισσοτερες φορες το βλεπω να φευγει πλησιαζοντας, λες και με περιμενει κρυμμενο. η ατελειωτη ευθεια του δρομου τραυματιζεται απο γραμμες τραμ, καποια ποδηλατα φορτωμενα χαρτονια και ανθρωπους που καπνιζουν γοπες. τρεις μικροστηθες χαϊδευουν τα κινητα τους με μεγαλα πλαστικα νυχια γεματα στρας. αδυνατες. τεραστιες πλαστικες βλεφαριδες, αδυνατα ποδια με κολαν που αδυνατουν να εφαρμοσουν. θα παρουν το νυχτερινο για το Σα Τιν. θελω να σπασω τα ποδια ολων αυτων που μολις φτανουν στη σταση, ερχεται το λεωφορειο που ακριβως θελουν. γαμημενα οντα! ερχεται...

χενεσσυ, βικτωρια παρκ, ανατολικο τουνελ, λαμ τιν. κοιταζοντας εξω. κοκκινη αχλυς απο τις φιλιππινες, θολο ξημερωμα γεματο σκονη απο τυφωνα απο καπου στον ειρηνικο. (σκεφτομαι τους ανθρωπους που ειχα, που εχω, που θα ηθελα να εχω κοντα μου). οι στασεις γεμισαν πλεον στολες με μαθητες απο ροζ μπουτια και παραφουσκωμενες τσαντες, σε μπλε, καρω, γκρι σοβαρες στολες. ζελε απο φρεκο-μαξιλαρο-ανακατεμμενα μαλλια μαζι με χαρτοφυλακες. σοβαρα ακομψα, μετριας αξιας σκαρπινια εργασιας σε τραπεζα, με μια μικρη ισως ασυλληπτη τρυπα στη δεξια καλτσα. εξηνταρηδες σεκιουριτυ με στολες υπο-μπατσου δυο νουμερα φαρδυτερες. πρωινες εφημεριδες, δωρεαν, με προσφορες.

παρανομωντας στη διαβαση πεζων. ξεχασα οτι περπαταω.ξεχασα οτι ειμαι πεζος. δεξια. ευθεια. 400 και κατι βηματα. ολα αλλαξαν, ολα γυριζουν στο ιδιο. τελειωνει στα ακουστικα το Delirium των Underground Youth. αφηνω τα ακουστικα βωβα στο κεφαλι, δε θελω να ακουσω τιποτε αλλο για σημερα. σημερα;

σιωπη. μανητικη καρτα. ασανσερ.

καλημερα.

καληνυχτα.

Death And Vanilla - Cul-de-Sac
Dial M For Murder! - The Mourning Comes The Morning After
Linea Aspera - Malarone
NO CEREMONY/// - Feelsolow
The Carousel - My Boy And His Motorbike
The Laurels - Jack Cathedral
The Underground Youth - Morning Sun
The Underground Youth - Silhouette
The Vera Violet -She's So Epic
Tiny Fireflies - Your Love
Tollund Men - Fire
Warpaint - Set Your Arms Down

απο εδω και με προσοχη

μισανθρωπια

   καινουριο στυλο. οχι καινουριες ιδεες. στα ακουστικα το «men of clay». που να φανταζονταν τωρα ο γνωστος τυπος που ουρλιαζει με απογνωση και μενος οτι οι ριπες απο μπασο θα χωνονταν μεσα σε ενα συμπιεσμενο ανυπαρκτο αρχειο και θα καταχωνιαζονταν σε ενα τατς σκρην τριτης γενιας(;) κατεβαινω απο το πλεον αγαπημενο μου λεωφορειο. το αγαπω ολο και πιο πολυ. ο λογος...δεν παει κι ερχεται ποτε απο τον ιδιο δρομο. επιστρεφει υστερα απο μια κυκλικη ατερμονη πορεια στο ιδιο σημειο. σαν κατι παλιες κασεττες. ετσι. αν δε σ’αρεσει το ταξιδι, λιγη υπομονη, φτανει για να ξαναγυρισεις εκει που αρχισες. τελος παντων.

σημερα κατεβηκα στη μεση. προχωραω αναμεσα απο βιαστικους κινεζους, μικρα μαγαζια με διαφορα πλαστικα καλυματα κινητων τηλεφωνων, σημαιακια, πλαστικα ποστερ, απομιμησεις για ολα, μα για ολα. ενεχυροδανειστηρια, χρυσοχοεια μικρα, πολυ μικρα, υπαιθριους πωλητες-επισκευαστες ρολογιων, σκαλες με ιριδιζοντα λαμπακια που με προσκαλουν να περασω τα επομενα εικοσι λεπτα της ζωης μου τριβοντας μου τα ποδια, ισως και την πουτσα. δεν εχει σημασια. λεφτα θελουν, θα τα εχουν τοιουτοτροπως. μικρα κομμωτηρια, υπαιθρια εστιατορια κρυμμενα σε παχυα ναϋλον παραπετασματα και γυρω ενα εντυπωσιακο μεταμοντερνο εκθεμα απο επικρεμαμενες πατσες, γλωσσες και μυτες γουρουνιων, ποδια κοτας, πλευρα αρνιου, διαφορα αλλα μελη απο μεγαλη ζωικη ποικιλια. ονειρευομαι ενα κολαζ απο ολα αυτα, ενα σαρκο-παζλ, να δινει μορφη υπερ-κτηνους με φωνη δανεικη απο εμενα, ισως και μερικους νευρωνες μου δωρεα στο πονημα.

περναω την γνωστη πλεον πλατεια με τα πρεζακια. εχει κι εδω! τι θαυμα! παντοτε λατρης του ωραιου. παρατηρω φευγαλεα να καπνιζουν γοπες, γυμνοι απο τη μεση και πανω, στολισμενοι με τατουαζ ξεχειλωμενα, ερασιτεχνικα ή αλλοιωμενα απο το χρονο. παιζουν mah jong… τωρα που βρικουν την αυτοσυγκεντρωση με τοσο νταγκλα(;) δεν ξερω. ειναι σα να βλεπεις στην ομονοια δεκαδες γνησια ελληνικα ντοπιερμαν μοντελα, να παιζουν μπριτζ με αφοσιωση. θα με πεις ρατσιστη. στ’αρχιδια μου. δε θα ενστερνιστω τη λογικη της μαζας. ποτε μου δεν ημουν καλος στο να διαδιδω τη γνωση. μπορει και να μη το θελησα ποτε, και τι θα κερδιζα αλλωστε, μηπως θα αλλαζα τον κοσμο; ποιον κοσμο, αυτον που αναζητα το αλλοθι σαν χρηση στην προκειμενη αμυνα; ενα αλλοθι που εχει δολο, δεν ειναι αλλοθι, αρχιδια ειναι, τεχνητη νοημοσυνη σε γομολαστιχες... οταν λες μια χριστοπαναγια δε τη λες γιατι μισεις το θεο ή το καθετι θειο, τη λες γιατι ετσι ρε μαλακα. χωρις αλλοθι. γι’αυτο και ειναι ειλικρινης πραξη. το να αναζητας αλλοθι καταντα αηδια (πιο πολυ κι απο ενα κουνουπιδι που βραζει για ωρα).

μπαινω σε ενα καφε που με ηρεμει. πηγαινω συχνα εκει οταν θελω να ησυχασω. μπορω να κρυφακουω κι ολας, χωρις να καταλαβαινω τιποτα, φυσικα, διοτι μιλαν κινεζικα. ειναι βιβλιοπωλειο, καφε κι εστιατοριο μαζι. να διαβασω δεν μπορω, ολα ειναι κινεζικα. μουσικη ειναι ενα ελαφρυ τζαζ μουζακ ανακατεμενο με κατι κινεζικα μπιτακια, που βιαζει ολα τα βιβλια και τα μετατρεπει σε τσελεμεντεδες.

παλι γκρινιαζεις;

ναι. αν δε σ’αρεσει, πουλο. κλεισε τη σελιδα, και στο διαολο. τραβα να διαβασεις γκοσιπ, τεχνη ισως και μανινα. εδω μονο εγω. χωρις αλλοθι. ετσι φασιστικα ή μαλλον φασιστο-φανταστικα. πολεμω το αθλιο μουζακ με το EP των Two If By Sea. γεμιζουν το μυαλο μου λιτες μαλακες κιθαρες, υποτονικα ντραμς ισα που ακουγονται, η κοπελα της διπλανης πορτας στο σπιτι με τα κοκκινα τουβλα τραγουδα αναμεσα απο ξεροχορτα στον παραπλευρο μιας λεωφορου. τωρα ενταξει. το αλλοθι να παραγγειλω τσηζκεϊκ εχει ηδη στοιχειοθετηθει. παχυ, παχυντικο, μπορει και κατεψυγμενο πριν λιγες ωρες μεσα σε κοντεϊνερ πολυεθνικης. ελπιζω να γαμαει. ολα εχουν δυο οψεις, μπορει και ολοϊδιες, μα δυο. σηκωνω το κεφαλι. μικρα βυζια στηριγμενα σε ιλουστρασιον βιβλια, που κρατιουνται απο λεπτα δαχτυλα, με μικρα νυχια, βουτηγμενα σε παχυ σκληρυντικο, μισοκρυμμενα -ολα αυτα μαζι, πισω απο την ψηλη στηλη με τους ταξιδιωτικους οδηγους [εκτακτο ηδονοβλεπτικο ενθετο]. ολα δυο οψεις. ξυπνας το πρωι κι ενας γαμω-γερος σου τρωει τη σειρα στο λεωφορειο (οχι απο αναγκη να φτασει πιο γρηγορα αλλα απο αναγκη για αλλη μια δοση μιζερης μικρης νικης εναντια στα νιατα) και μπροστα στην απωλεια, βομβαρδιζεις τη σκεψη σου με δεκαδες εικονες απο κωλο-γερο-πολτο να πνιγει τα πεζοδρομια και τη διαλυμμενη μασελλα πεταμενη πανω σε καρτοτηλεφωνο, βλεποντας τον γλυκυτατο παππουλη να κερδιζει λιγα γαμοδευτερα απο το καουντ-νταουν γκεϊμ που συμμετεχει, και θες να του γαμησεις και την παναγια! [ενθετο ηλικιακου μισους]. μετα ομως, γερνοντας το κεφαλι 48 μοιρες κατω, σκεφτεσαι το ποσο ανημπορος και απροστατευτος απο ρολογια, ημερολογια, καθετηρες, ζαχαρα, ΚΙΝΟ, παρα φυσει εδρες, ειναι ο γερακος και λες να περασει απο μπροστα σου...του κανεις και χωρο να περασει. ενταξει. σκατα, η δουλεια βρωμαει συνειδηση που μονο μια βουλωμενη μυτη γεματη απο φθινοπωρινο παχυ συναχι μπορει να σε σωσει. απο τη δυσωδια της ελεημοσυνης. το EP τελειωσε, κομμενα ολα...ηρθε το τσηζκεϊκ. νιωθω μικρος θεος...μπορει και να ειμαι. Χωρις αλλοθι.



Τ.Σ.Ο.Ν.Τ.Α. (Το Συμπληρωνεις Οταν Νιωθεις Την Απωλεια) ή κατι σαν υστερογραφο_

δεν προλαβα. μαλλον ο χρονος που δεν με αφηνει παντα να χορταινω. ισως και η φανταστικη τεχνικη μου, που εδω και χρονια με προφυλασσει απο το να κανω αυτο που πρεπει κι οχι αυτο που θελω. μπορει και τιποτε απο ολα αυτα. σιγουρα ευχαριστω που υπαρχουν ακομα οι αιτιες που με τραβανε πισω καποιες φορες.

funny games

το διλημμα του ή να την "κανεις" ή να φορεσεις απο τωρα -σωνει και καλα μπουφαν, ειναι κατι που δυσκολα θα συνηθισω...προς το παρον αντιστεκομαι στο τεχνητο ψυχος. αντιστεκομαι (;) μια μικρη μορφη αντιστασης μπορει να πει κανεις οτι ειναι κι αυτη. αρχιδια. δε γνωριζω πλεον.

εχω αρχισει δε, πλεον να πιστευω οτι οι αντιστασεις, τα "πολεμοφοδια", οι ασπιδες αμυνας εναντια στην "επιτυχια" που μας επιβαλεται, εχουν πληρως εξοντωθει ή καταντησαν τοσο μαλακες οσο και μια διαρροια απο καρυ στο πιο φτηνο νεπαλεζικο φαστ φουντ. μπορει να ειναι ασημαντο για τους πολλους, μπορει απλα ακομα μια αλλη ειδηση μεσα στους τονους πληροφοριων που αντλουμε πια...

στην προσφατη παρα-ολυμπιαδα της αγγλιας τρεις αθλητες με "ειδικες" αναγκες "πιαστηκαν" ντοπαρισμενοι. και ξαφνικα προσπαθω να σκεφτω (εν μεσω χριστοπαναγιας). ως που θα φτασει η ανθρωπινη ματαιοδοξια! ντοπα, πρεζα ή οτιδηποτε αλλο σε ανθρωπους - για ανθρωπους που απλα ζουν διαφορετικα διοτι ετσι "επιλεχθηκε" να ειναι (;) για ενα κομματι μεταλλο (;) για να ειναι εστω "πρωτοι". σε τι;

κι απο την αλλη να βλεπεις την κοινωνια μιας χωρας -που γουσταρει να βυθιζεται, να αντιδρα με λογικη αρουραιου. με κρισεις πανικου, προσπαθωντας να πολεμησει τη βρωμα που τον εχει καλυψει με ροχαλες. ο πατος δεν ειναι ορατος...δυσλεκτικα αρχιδια που κανουν κουμαντο ολα αυτα τα χρονια κι ολοι εμεις που απλα σηκωσαμε το γιακα του πολο και νομιζουμε οτι βρισκομαστε σε ιστιοπλοϊκο. χρησιμευει πλεον ο ορθιος γιακας, μπας και κρυψει τον αναψοκοκκινισμενο σβερκο απο την πολλη σφαλιαρα. διοτι, ρε μαλακα, ποτε δε χωνεψα αυτο το στυλ με τον ορθιο γιακα, το μασημα τσιχλας οπου αναγκαστικα το σαγονι παραπαιει σα γραφομηχανη, σετακι με το μπρελοκ, τα κλειδια της "κουρσας" και το κινητο. ασορτι παει και το λοαφερ. αντε γαμησου ρε! απο τα τσοκαρα του '80 μου εγινες κουλ. βαριεμαι. βαριεμαι να ψαξω ποιος και τι φταιει. σιγουρα οχι αυτοι που αφησαν περιποιημενο μουστακι και κρατανε τη μπυρα σαν παραλυτοι παραμασχαλα σε στενα πλησιον της πλατειας συνταγματος. αυτοι σιγουρα δε φταινε (για αυτη τη νεα φυλη θα εχει σιχτιρισμα αλλη φορα) διοτι δε ειναι κουλ να φταις. κουλ ειναι να παθαινεις. και να σου, σκανε μυτη και τα ακουαφορτε της ελληνικης τουαλετας (καμπινες λεγονταν πριν το '85), για να ξεβρωμισει ο τοπος...ασε βαριεμαι και για αυτο. αναλυσεις περι λουμπεν, ακροδεξιας, συμμοριων ή απλως κρασαρισμενων κλπ, απλα βαριεμαι.

τωρα -θα πει καποιος, οργη και ανια που κουμπωνουν. κουμπωνουν. εδω κουμπωνει ο ελληνας που εχει και δινει ακομα λεφτα για γεροντο-φανκ στο ΟΑΚΑ και μπυρες απο το λιντλ. τα ιδια συναισθηματα κουμπωνουν οταν ξαναβλεπεις την πρωτοτυπη εκδοχη της ταινιας του Μ. Χανεκε...παρακολουθεις ολον τον ηθικο, σωματικο και ψυχολογικο βιασμο απο δυο "αποστειρωμενους" και ψυχρους, γοητευτικους νεαρους (θα μπορουσαν να ειναι και χιπστερς του '12) σε μια "αρτια" -κατα τα προτυπα, δομημενη οικογενεια. καλα προφυλαγμενη απο ολων των τυπων τους αστικους κινδυνους, αλλα βαλλομενη απο την απροβλεπτη βια. κι εσυ τι κανεις...θες να μπεις μεσα στην τηλεοραση, να λυντσαρεις, να φωναξεις, να σταματησεις την ακατασχετη ροη βιας που ερχεται απο παντου. αλλα...μια ανεξηγητη τελματωση σε βασταει κολλημενο, λιωμενο στην πολυθρονα, διχως ιχνος αντιδρασης. ετσι νιωθω. αστειο. 

"τα τραγουδια για οσους καταλαβαν ειναι σχετικα, για τους αλλους να ακουσουν και να σκασουν"

μιστερ ροττελ (μετριος παιχτης ms. pacman) (1973- today)

Autechre - Incunabula
Boards of Canada - Music Is Math
Boards Of Canada - Roygbiv
Casino vs. Japan - Go Hawaii
Console - My Dog Eats Beats
Couch - Alle Auf Pause
Kreidler - Jaguar
Labradford - Pico
Laub -Wortspur
Rothko - Roads Become Rivers
Schneider TM - Reality Check
Tarwater - Tar
To Rococo Rot and I-Sound - The Trance of Travel
To Rococo Rot -Hotel Morgen

απο εδω το ηχητικο...