#01 blogovision / Άντζελα Δημητρίου - Come Back

πολη με μισο εκατομμυριο νοματαιους, ουτε μικρη ουτε μεγαλη. δεν ειναι και σαλονικη. ο γρηγορης κι η αγγελικη γεννηθηκαν σε εργατικη γειτονια του περιστεριου τη δεκαετια του '50. μαζι περασαν τα πρωτα βρεφικα-παιδικα τους χρονια και μαζι γευτηκαν τις πρωτες μυρουδιες απο το τηγανισμα κεφτεδων σε φτηνο-λαδα που μαγειρευαν οι γριες που μολις ειχαν φορεσει τα μαυρα του εμφυλιου. μπολιασμενοι και οι δυο απο το μετεμφυλιακο κλιμα και την ανεχεια, στραφηκαν στην τεχνη. τραγουδωντας στα σοκακια. τοτε ολα ηταν αγνα και ωμα. δεν ειχε τηλεοραση, ιντερνετ και βλακειες.

ο μπαμπας του γρηγορη ηταν αντιστασιακος που οταν του πηραν το τουφεκι στη βαρκιζα, του σαλεψε, εξαφανιστηκε και ποτε δεν τον ειδε κανενας. η μανα του (οπως λεγαν στη γειτονια), τραγουδουσε γκοσπελ στην τρουμπα σε αμερικανους ναυτες και ο μικρος ντρεπονταν για αυτο.

η μαμα της αγγελικης, ηταν δακτυλογραφος των ες-ες και πολλα λεγανε για δαυτη. καλη γυναικα, αλλα την κοπανησε πανω σε ενα trabant, με ενα εμπορο εδωδιμων, μαλλον για το ποτσδαμ. ο μπαμπας ειχε το βαρος της κηδεμονιας, αλλα τι να σου κανει ενας λαχειοπωλης...

εκτοτε οι δρομοι χωρισαν κι ο γρηγορης μπαρκαρε σε γκαζαδικο οπου μυηθηκε στα μπλουζ. καποτε κουραζμενος και ζαλισμενος απο τα αμερικανικα φωτα, ξεπεζεψε στις δυτικες ακτες και βρεθηκε στο πορτλανδ. τι περιστερι, τι πορτλανδ. ιδια πληθυσμιακα μεγεθη, ιδια τοπια. εκει γνωρισε το πρωτο-πανκ και την αγαναχτηση της ξενιτειας. ποτε ομως δεν ξεχασε την πρωτη του αγαπη που ηδη ειχε αρχισει τα πρωτα της καλλιτεχνικα βηματα.

οντως η αγγελικη ειχε να διαβει τα πιο δυσβατα μονοπατια του πρωτο-πειραματισμου. βουτηγμενη στα ψυχοτροπα και το ασιντ, τριπαρε στις ερημους της αραβιας και τα τρωγλοδυτικα καταφυγια της καπαδοκιας. εκει μυηθηκε κατα μια εννοια στο σουφισμο. ολα αυτα θα επηρρεασουν τη μετεπειτα πορεια της αλλα οχι και τη μνημη της. θυμαται και το μικρο γρηγορη απο τα φτωχοσοκακα στο περιστερι, τις στιγμες που χορευαν στις λασπες με το τρανζιστορακι να παιζει Electric Prunes ή Moondog.

και μετα τριαντα χρονια, η μοιρα τα εφερε ετσι οπως κανενας δεν μπορει να προβλεψει.

μαης του 83. γκραντ κανυον.

ο γρηγορης σταφιδιασμενος απο τον πολυ αμανιτη και το ασιντ, κατω απο τον καυτο ηλιο, αναμεσα απο κακτους, κογιοτ και αλλους μετα-χιππηδες γεματους λιλια, μπιχλα και καλειδοσκοπια. εντελως τυχαια, ανταμωμα βλαχων εκανε η ελληνικη κοινοτητα του κολοραντο λιγο πιο 'κει. το μεγα ονομα του λαϊν-απ ηταν ο πετρολουκας με την φιλιω πυργακη, αλλα μια απροβλεπτη ενοχληση στο παγκρεας αφησε το λαϊν-απ χωρις τραγουδιστρια. εναλλακτικη λυση; η αγγελικη. τι σου ειναι το πεπρωμενο!

ενθουσιασμενοι ρουμανο-βλαχοι αρχισαν να παιανιζουν γνωστα αζματα, μεχρι που το ρεβερμπ ταξιδεψε ολο το γκραντ κανυον και προσγειωθηκε στα μουδιασμενα ακουστικα τυμπανα του γρηγορη. ενα ριγος γυρω στα 24 χερτζ διετρεξε ολο του το σωμα και σφηνωσε στο παχυ εντερο. σε λιγα λεπτα ειχε σκαρφαλωσει τα αποκρημνα βραχια κι εφτασε στο ιβεντ των βλαχων. αρχικα κανεις δε γνωρισε κανενα, αλλα μολις η τραχεια φωνη του γρηγορη σκιρτησε μεσα στην ερημο: "ις δατ γιου?"

ολα αλλαξαν. τα υπολοιπα βαριεμαι να τα γραψω διοτι ειναι λιγο συγκεχυμενα και δε θελω να πεσω σε ατοπηματα και ασαφειες. το αποτελεσμα της συναντησης, ηταν μια συνεργασια που θα αφησει εποχη. ενα διγλωσσο επος οπου στην αμερικη εισπρακτικα δεν πηγε και τοσο καλα, αλλα στη μεσογειο κανει ακομα παταγο. ο αγγλικος τιτλος, μπορει να περιγραψει με ειλικρινεια ολο το παρελθον των δυο ερμηνευτων...Over the edge και φυσικα η ελληνικη εκδοση με το μεγαλο νοημα να ειναι χαραγμενο με σινικη μελανη στο δεξιο βραχιονα της αγγελικης και ενα βλεμμα που λεει οντως πολλα...Come back.

οι δρομοι παλι χωρισαν. αλλα ποτε ξανα δε θα ειναι ιδια.

και κατι για το γρηγορη σε περιπτωση που ξεχασε τα ελληνικα μετα απο τοσα χρονια

I want to be beaten by that scuzzy sound. is it post modern or post-apocalyptic? or both? perhaps Angela's band was that band that defined indie as an aesthetic of underachievment, they spawned the narrow echoing spaces of prime Sonic Youth but also the nonsensical tedium of Guided By Voices. But on here it works brilliant because the sonic underachievment (i.e. bad recording) is just the audio equivalent of the feeling of failure of the kids in the street that Angie is shouting about. 

I've heard it from some people who claim to like music that they don't really like this mob.  Well they must be deaf and stupid, because this album has to go down as one of the greatest rock albums of all time! 

Angie sings songs for the dispossesed and the depressed.  You get the feeling that this woman has had a hard fucking life and the only thing that makes life bearable is music.  Her vocals come from a place deep in the soul, they're heartfelt, honest and make a mockery of  pretenders who aren't even worthy of licking this woman's boot heels.  Then she reels off this punked out guitar sound which combines some 'out there' Neil Young  sounds layered into songs that are like semi structured punk epics, lovingly crafted by a Lady that's coming at you hard and won't let you escape from the ugly reality of  the eighties urban American underside.

The songs on this album focus on spirits who've been beaten down too long, treated like shit all their lives and want out real bad. Angie speaks for the born losers, the lost aliens and those who just can't seem to make life happen.  There's no romance here, just good old realism, from a 'surf band' that's not going to let you forget about those that society shits all over.

01. Άντζελα Δημητρίου - Come Back
02. Man Or Astroman? - DEFCON 5...4...3...2...1 (επιλαχοντες οι γκερλςνεϊμς)
03. Παντελης Παντελιδης-Ουρανιο Τοξο Που Του Λειπανε 2 Χρωματα
04. Μιχαλης Χατζηγιαννης - Η Αγαπη Δυναμωνει
05. Holograms-Forever
06. Κατερινα Στικουδη - Η Γευση της Ζωης μου
07. Λευτερης Πανταζης - Ξαναγυρισες, Ε;
08. Factory Floor-Factory Floor
09. Ελενα Παπαριζου - Τι ωρα θα βγουμε;

10. Decades-Decades

11. Σταματης Γονiδης-Πλατη με Πλατη

12. The Ropes-Post-entertainment

13. Vatican Shadow-Remember Your Black Day

14. Poni Hoax-A State Of War

15. Πανος Κιαμος-Δε θελω επαφη

16. Sally Shapiro-Somewhere Else

17. Γιαννης Βασιλειου-Παιξε Μπαλα

18. Ellie Goulding-Halcyon Days

19. Boards Of Canada-Tomorrow's Harvest

20. Austra-Olympia

#02 blogovision / Man Or Astroman? - DEFCON 5...4...3...2...1

ειμαι σαν το τελευταιο τσοκαρο οπου μασωντας διπλη φρουτο-τσιχλα ανακατευει τα φτηνιαρικα ακρυλικα μπλουζακια και φουστακια σε ενα ZARA και στο τελος το μονο που ψωνιζει, ειναι ενα πλαστικο ζευγαρι σκουλαρικια που δε θα φορεσει ποτε. φυσικα φευγει εχοντας γαμησει και καθε ιχνος ανοχης της πωλητριας=κοπελα-που-διπλωνει-735-ρουχα-σε-λιγα-λεπτα και κατανοει την πελατισα.
παρενθεσις
εψαχνα να γραψω ενα διθυραμβο για το New Life και το φανταζομουν ετσι και αλλιως και...αρχιδια.
διαβασα πολλα καλα και απο οτι βλεπω πολυς κοζμακης το ειχε σε περιοπτη θεση και μακαρι να ημουν στο ελλαντα να τους εβλεπα και μακαρι να ερθουν καμια φορα απο ασια μερια, μπας και...
ειναι το πακετο που εψαχνα καιρο και ηρθε το μαρτη. η πρωτη τους δουλεια με ειχε προϊδεασει για χλιαρα πραγματα, αλλα εν κατακλειδι, πολλες φορες με προδωσε η μπαταρια του κινητου, νυχτα, μετα απο επαναληψεις ακροασης.
ο ηχος με γεμισε και περιμενα επισης πως και πως να κρυωσει αυτος ο γαμω-καιρος εδω κατω και να το ακουσω υπο κ.σ.
κι εγινε. ηρθε αερας κρυος και ολα συμπληρωσαν το σκηνικο. εξαφανιστηκε η ηλιοφανεια και λιγοτερα οντα κυκλοφορουσαν στο δρομο μετα τις δυο.
μου θυμισαν Sound απο το the lion's mouth (εναν αλλο πολυ-λιωμενο δισκο, ισως σημαντικοτερο για εμενα απο πολλους αλλους που χαρακτηρισαν τη γενια και την ηχητικη κατευθυνση).
δε μου κατεβαινουν και πολλα σημερα, οποτε ασ'το. 
κλεινει
κι υστερα ηρθε η αντροχωριστρα.
αργησε να ερθει. παρ'οτι επισημως γυρνοβολουσε στη μικρη κωμοπολη του kowloon απο τον ιουνιο. την πηρα πρεφα κατα τον οχτωβρη, μιας και δεν ειναι απο τις γυναικες που τις προσεχεις ευκολα, μιας και γυριζει σε συνεργεια, λαϊκες αγορες, εργαστηρια ζαχαροπλαστικης. με αντρα ταριφα που δουλευει στη νυχτερινη βαρδυα και γιο που με το ζορι βγαζει το γυμνασιο. σε ολες τις ταξεις βοηθησε λιγο η μαμα με τις πιο συχνες επισκεψεις στο μαθηματικο (σπιτι του) και λιγο ο μπαμπας τις μερες της βροχης να κανει βολτες τη φιλολογο που δεν οδηγουσε.
περπατω στο τιγκα κοσμο πεζοδρομιο διαβαζοντας Economist, κρατωντας ενα διπλο φρεντο-μεντα απο τα Starbucks, εχοντας εντονο διαλογο σε ενα μπλουτουθ, με εναν μπλουκολαρ, για ενα τιποτα. επεσε πανω μου στα πρωτοβροχια διαβαζοντας Hello, κρατωντας μια γρανιτα σπρωξε-γλυψε, παιζοντας φιδακι σε ενα παλιο-Nokia. ολα κατερευσαν μεσα μας και σκυβοντας ως ευγενης μεσηλικας με τελματωμενη λιμπιντο να συμμαζεψω ολα τα λαθη της ημερας, ψιθυριζει DEFCON 5...4...3...2...1!
η μαχη αρχισε γυρω μου. μου ηρθαν ολα τουμπα. τα φαντασματα της Estrus, της Touch & Go της Au-go-go ευθυς ομπρος μου κι αισθανθηκα...σαν τη γρια απο την κρητη που πρωτο-ψηφισε πασοκ απο το 1981, σαν το γερο απο την καισαριανη που εχει ετοιμο το φακελο με το τιμημενο κκε απο το 1978 και σαν τον καριολη τον προποτζη της γειτονιας μου που διαβαζε στοχο και εβγαζε βολτα το "δισκο" στην ενορια. και λεω. σιγουρα και σταθερα.
εδω ανηκεις. τι θα πει η γειτονια;
ενα συννεφο διαλογου, οπως αυτα των κομικ εμφανιζεται απο πανω μου: μα παιζουν τα ιδια απο το 1992, εικοσι χρονια τα ιδια σκατα!
ε, και;
λεει ξανα το συννεφο: πως μπορεις να παρεις στα σοβαρα μεσηλικες που εχουν πλεον οικογενειες και ντυνονται καρναβαλια, δε λαλανε, δε μιλανε κι ειναι και μονομανεις;
σκυβω μπροστα και προτεινω τo δασυτριχο αμερικανικο buttcrack φορτωνοντας ολιγα psi με ινδικο lamb-vindaloo. αντε γαμησου! ολα εγιναν καπνος.
λοιπον μουνια...για το νουμερο δυο εχουμε και ψηφιζουμε Man Or Astroman? διοτι:
- οποιος τους εχει δει ζωντανα δε χρειαζεται τα παρακατω. 

- ειναι πιο πιστοι στον ηχο τους κι απο γιαχωβαδες.
- δε χαλανε στο χρονο.
- γραψανε και ερμηνευουν τη μουσικη στο Adventures of Jimmy Neutron που βλεπω παρεα με το γιο μου.
- διοτι βοηθησαν το μικρο να ξεκολλησει απο το rock'n'roll highschool και να ακουσει και κατι αλλο.
- διοτι γκερλσνεϊμς θα ψηφισουν ολοι, ας ψηφισει και το τρολ "κομμα κυνηγων".
- τελος, ως φορος τιμης στην ομαδα μου που μπορει να παιζει γ' εθνικη, αλλα καβλωνω ακομα μαζι της εστω κι αν ξενυχταω στο ιντερνετ σε streaming του θανατου. 

αφιερωμενο σε αυτους που συνεχιζουν ακομα

02.  Man Or Astroman? - DEFCON 5...4...3...2...1 (επιλαχοντες οι γκερλςνεϊμς)
03. Παντελης Παντελιδης-Ουρανιο Τοξο Που Του Λειπανε 2 Χρωματα
04. Μιχαλης Χατζηγιαννης - Η Αγαπη Δυναμωνει
05. Holograms-Forever
06. Κατερινα Στικουδη - Η Γευση της Ζωης μου
07. Λευτερης Πανταζης - Ξαναγυρισες, Ε;
08. Factory Floor-Factory Floor
09. Ελενα Παπαριζου - Τι ωρα θα βγουμε;

10. Decades-Decades

11. Σταματης Γονiδης-Πλατη με Πλατη

12. The Ropes-Post-entertainment

13. Vatican Shadow-Remember Your Black Day

14. Poni Hoax-A State Of War

15. Πανος Κιαμος-Δε θελω επαφη

16. Sally Shapiro-Somewhere Else

17. Γιαννης Βασιλειου-Παιξε Μπαλα

18. Ellie Goulding-Halcyon Days

19. Boards Of Canada-Tomorrow's Harvest

20. Austra-Olympia

#03 blogovision / Παντελης Παντελιδης - Ουρανιο Τοξο Που Του Λειπανε 2 Χρωματα

το παιδι ητανε ασπουδαχτο και απο τα λαϊκα περιχωρα του ματζεστερ. πιο συγκεκριμενα, μεγαλωσε σε μια εργατικη γειτονια, τη νεα ιωνια...την ιδια φτωχομανα που εβγαλε το στελιο καζαντζιδη, το νικο ξανθοπουλο, τους 808 State και τους Autechre.

γεμισε τα παιδικα του χρονια παιζοντας με καρουλια απο τα εγκαταλελειμενα υφαντουργεια, στα χαλασματα και τα παρδαλα νερα του ποδονιφτη.

στον περισσο και τα πευκακια, ζαχαρωνοντας μοδατα, πλην απλησιαστα δημιουργηματα μοδας  απο τη γιουνισεξ βιτρινα του αλμπερτο εσκεναζυ (alberto fashion). η σχεση του με την τεχνη ξεκινησε απο πολυ νωρις πρωτοακουγωντας στις παμπ της σαμφραμπολης, Throbbing Gristle. η αναγκη της εκφρασης ηταν πηγαια και εντονη, κατι τον στενευε μεσα του σα φτηνο λυκρα βρακι απο τη λαϊκη.

η μουνταδα που εβρεχε σε ολη την πολη, αλλα και οι αλλες μπαντες που κινουνταν σε στιχουργικα και συνθετικα αδιεξοδα, τον οδηγησαν στη μεγαλη αποφαση...τερμα οι βιντεοκασετες. στοπ σε τσακωνα και μαρκο λεζε! εβγαλε το μαλακο πακετο απο τα αφιλτρα καμελ που ηταν καταχωνιασμενο και τσαλακωμενο μεσα στο ζακετα zita hellas. δαγκωσε το χιλιοδαγκωμενο bic και αρχισε να γραφει στα λιγα τσαλακωμενα του εκατοστα:

I'm in the furniture trade
Got a new job today
But stick the cretin
On the number-three lathe....

Charmed to meet ya

Eat y'self fitter

Up the stairs mister

Eat y'self fitter 

με αυτο οχι μονο θα καταφερω να ψωνισω επιτελους ρουχα απο το "αλμπερτο φασιον" αλλα θα δωσω σε ολη τη μεσοαστικη, μετα-βιομηχανικη βορεια αγγλια ενα λογο υπαρξης. η νεολαια που μεγαλωσε μεσα στα μπορντω τουβλα θα εχει ενα λογο να ελπιζει.
ετσι σε λιγες μερες ειχε γραψει εικαστικα θεματα που χτυπαν στο κοκκαλο, οπως η υγρασια του βορρα...
ολα τα εντυπα μεσα αρχισαν να αναφερουν για το αδυνατο ρηξικελευθο δασυτριχο παιδι της εργατικης μεσης ταξης, το οποιο μεσα στους στιχους του perverted by language, εδωσε μια ματωμενη γροθια στην βουβη ανια του ματζεστερ.
για να καταλαβουν και οι ανγγλοι για το μεγεθος τιμης, ιδου:
"κακο σκυλι a.k.a. μπαντ ντογκ" is a beautiful piece of jangly pop music that will entrance you for its entire 4 minute run time, "στο φαναρι a.k.a. ατ δε τραφφικ λαϊτς" is a captivating piece of experimental pop, and "κλαματα a.k.a. τηαρς" is an absolute masterpiece of minimalism, surviving on just a bass riff and two drum kits playing in unison for the whole song. Aside from "φυγε απ'το μυαλο μου a.k.a. γκετ αουτ οφ μα μαϊντ", the only post-punk nursery rhyme, which sounds like belongs to a different era of the κομποουσερ, I can't think of a single dud on this album. Παντελις details a hapless paranoiac between call-and-response choruses, Pantelidis gone slapstick. All that merriment is curtly dashed, however, on "ονειρο ζω a.k.a. λιβινγκ ον ε ντρημ"; a gloriously amorphous, squalling mess without definition, momentum carried by Παντελις and the drummer(s). As the cacophony reaches its climax, Παντελις admonishes the listener (or perhaps the band) with a crucial fact: "We are The Fall!" It's a restatement of principle, a rallying cry following the misfortune that had led him to Minos EMI. On the cinematic "τα παπλωματα a.k.a. δε κουιλτς", the album's centrepiece, the tonal tectonics shift again, into lurching epic dirge. The band stretches its core ethos of repetition up to, and over, the breaking point - two alternating sections for nigh-on four minutes. The song evolves in subtle, incremental perturbations around the central figures, evoking majestic languor in its sparse drone. The skulking guitar riff of "κοψε με στα δυο a.k.a. κατ μι ιν του πισις" descends quickly into atonal frenzy, as the militaristic drumming and thunderous bass enter. Παντελις gleefully assumes the role of deranged bandleader; his salvo of shouts, erratic in pitch and intensity, signal the ebbs and flows of the tumult evolving behind him. "τετοια αγαπη δεν αξιζω a.k.a. ντοντ ντιζερβ σατς καϊντ οβ λοβ" marries the malice of "δευτερη φορα a.k.a. σεκοντ ταϊμ" to the scope of "οικος ανοχης a.k.a. μπροδελ"; almost devoid of guitar, the backdrop is made solely of rumbling bass, listless drums interspersed with clattering fills, and occasional keyboard skronks. Παντελις, meanwhile, delivers the album's best source of endlessly quotable one-liners (most notably "God damn the pedantic Welsh"). "δεδομενο a.k.a. φακτ" finds Παντελις "singing" - a morose, not-entirely-tuneless croon. Along with the band's bleak instrumentation, the song takes an oddly emotive turn. Not in an obvious sense; it creeps up on you, and a previously rote listen suddenly resonates with melancholy down the line. To use an adjective one hardly expects to find in a Fall review: "δεδομενο a.k.a. φακτ" is a wistful song.
πρωτο-ποστ-πανκ με αρχιδια!
ακουσε το ή πεθανε τωρα!
αυτα να τα ακουνε και να τα βλεπουν οσοι προσπαθουνε στην εγχωρια ποστ-πανκ σκηνη και δεν τολαμνε να δειξουν ουτε λιγο τριχα απο στερνο.

03. Παντελης Παντελιδης-Ουρανιο Τοξο Που Του Λειπανε 2 Χρωματα
04. Μιχαλης Χατζηγιαννης - Η Αγαπη Δυναμωνει
05. Holograms-Forever
06. Κατερινα Στικουδη - Η Γευση της Ζωης μου
07. Λευτερης Πανταζης - Ξαναγυρισες, Ε;
08. Factory Floor-Factory Floor
09. Ελενα Παπαριζου - Τι ωρα θα βγουμε;

10. Decades-Decades

11. Σταματης Γονiδης-Πλατη με Πλατη

12. The Ropes-Post-entertainment

13. Vatican Shadow-Remember Your Black Day

14. Poni Hoax-A State Of War

15. Πανος Κιαμος-Δε θελω επαφη

16. Sally Shapiro-Somewhere Else

17. Γιαννης Βασιλειου-Παιξε Μπαλα

18. Ellie Goulding-Halcyon Days

19. Boards Of Canada-Tomorrow's Harvest

20. Austra-Olympia

#04 blogovision / Μιχαλης Χατζηγιαννης - Η Αγαπη Δυναμωνει

ο Μιχαλακης πεταχτηκε μεχρι το λοντινο και πηρε κοψοχρονια ολους τους δισκοι των Starnglers, επειδης τον αρεσε το πανκ, παλια στη λευκωσια, κι ειχε και αναποδο φλαϊ με ραφτα Offspring. απο ολα αυτα ομως του καλογυαλισε το στυλακι της βρετανικης μπαντας κι ετσι, εκανε ενα μικρο στοπ-οβερ μεχρι την ισταμπουλ. πηρε πετσινο στις προσφορες, δυο νουμερα μικροτερο, βαφτιστικο-size, βουτηξε ενα ντονερ με μπολικη παπρικα και ενα κεσε ζελε 555. τα προβαρε σε εντερο και κεφαλη, αντιστοιχως, και πισω στη ζετα, αρκετα φορτωμενος με μια απροσδοκητη πανκ οργη και δυο κουτια τομπλερονε...για αρκετες μερες στεκονταν αμιλητος κοιταζοντας μια τον πενταδακτυλο και μια το κινητο.
ξαφνικα γυρνα με αποφασιστικοτητα και αφου ειχε πιει ολο το rosso antico και λεει στη Ζετα: "ακου Ivy, δε τον αντεχω αλλο αυτον τον Kid Congo Powers, ολο γκρινια ειναι και τελευταια μονο φλωριες σκαλιζει πανω στην κιθαρα. να παει να γαμηθει και να ξαναπαει στους κωλο-Gun Club!"
"οπως θες εσυ αγαπη μου...αρκει να τελειωσουμε πρωτα το δισκο και μετα στειλ'τον", ειπε η Ζετα.
εκεινος την αγκαλιασε, φορωντας ακομα το καινουργιο πετσινο και της ψιθυρισε: "δε γουσταρω και τον τιτλο, ειναι πολυ φρου-φρου το "η αγαπη δυναμωνει" και δε θα πουλησει στα κοριτσακια του bay area. προτεινω κατι πιο ζορικο, πιο αλητεια...πιο...πιο...πιο προστυχο" και αμεσως κοκκινισε στην ιδεα, αλλα ας οψεται το ροκ που υπηρετει.
"μα..."
"ασε τα μα, ρε Ivy, και το χεμο δυναμωνει, αλλα δε το κανανε δισκο..."
"και σαν τι θα ελεγες οτι θα πουλουσε σαν τρελο και θα μας εγραφε κι η λιφο;"
σκεφτηκε. και περιεργαζομενος ενα σβωλο μυξας που μολις ειχε αλιευσει απο το δεξι ρουθουνι, απαντα με το δεξι ανω χειλος ανασηκωμενο...Smell of Female! "πες στο νικ να παρει το πιατινι και το ενα τυμπανο και να ερθει για προβα. τα αλλα αστα σε μενα"
και μια αλλη μεγαλη ιδεα επεσε σα βομβα στην παρεα...
{τον αλλο μηνα εχουμε φιλανθρωπικο live στο καρφουρ. εκει θα γινει η ηχογραφηση. ζωντανα. εμπρος στο μαινομενο κοινο. τελος} σκεφτηκε και με τον αριστερο δεικτη εκτοξευσε το μπαλλακι μυξας στα κοκκινα μαλλια της Ivy, ενω με το δεξι μικρο δαχτυλακι, εξαφανισε και τα τελευταια υπολειμματα ντονερ που ειχαν εγκατασταθει μεταξυ κυνοδοντα και ανω κοπτηρα.

τις επομενες μερες το τηλεφωνο χτυπουσε ασταμαητα και το τελεξ ουρλιαζε. απο τη μια ο phil spector κι ο νικος δουλαμης να παρακαλανε να μη γινει ζωντανη ηχγραφηση και την πατησουν σαν το βασιλη καζουλη κι απο την αλλη ο kevin shields και ο νικος μαστορακης εριζαν δια τον τροπο που θα ηχογραφηθουν οι ιαχες του κοινου.

οχι! θα παμε νεα υορκη να δουμε και το Μ.Ο.Μ.Α. εκει θα γινει το μαστερινγκ και το "ζωντανο" στο καρφουρ. τελος.

κι ετσι εγινε.

μετα απο δυο ωρες γεματες ιδρωτα, αναμεσα απο ημιγυμνες μεσηλικες, εμμηνοπαυμενες μανταμς το πονημα βγηκε σε ωμη δοση, φορτωθηκε σε μπομπινες και βγηκε σε λιγο καιρο δωρο με το πρωτο θεμα, παρε με κουπονια για το σινε-αβερωφ.

καλη η ιστορια, αλλα και λιγη κριτικη για την τεχνη, οπως της αρμοζει.

The guitars screech and scream with their echoing reverb amplified by the acoustics of the venue, and Mike’s voice on this record is on full form with his deviant sexuality being flung into the face of the listener and the audience like some kind of secretly desired disease. Really I think the live record is the perfect medium for this band as it really seems to let them get worked up into the real gone frenzy that their studio albums so often aim for but miss just that little bit. I mean tracks like Call Of The Wighat and I Ain’t Nuthin But A Gorehound are just so loud and intense that it really is hard to deny their raw charm, and their beats are all just so solid that it’s incredibly difficult not to get up on your feet and dance. The addition of Kid Congo Powers on rhythm guitar was also nice to hear (despite Mike's derogative ambitions), as it helps to flesh out the music and create a real wall of noise that the listener can latch onto and rock out with. Really, everything on this record just works so well and achieves what it’s trying to, which is a definite treat after listening to their more mediocre A Date With Elvis.

The intensity of this record can tend to get a bit too much towards the end. I mean, as great as all this live energy and psychotic raving is, it would have been nice to have been given some sort of breathing space at some point. Perhaps a better use of crowd interaction (suffocating with plastic bags or slapping but-cheeks with peperoni) rather than straight cuts between tracks, or maybe the inclusion of one of the band’s slower tune, but really I just found myself wanting some respite from the assaulting madness. There is, I suppose, a small amount of this during the beginning of the band’s glorious cover of Hasil Adkin’s She Said, but it didn’t really last long enough for me to catch my breath before it fully launched headfirst into this insane little number.

μπραβο μιχαλη, γαμησες μανες.

04. Μιχαλης Χατζηγιαννης - Η Αγαπη Δυναμωνει
05. Holograms-Forever
06. Κατερινα Στικουδη - Η Γευση της Ζωης μου
07. Λευτερης Πανταζης - Ξαναγυρισες, Ε;
08. Factory Floor-Factory Floor
09. Ελενα Παπαριζου - Τι ωρα θα βγουμε;

10. Decades-Decades

11. Σταματης Γονiδης-Πλατη με Πλατη

12. The Ropes-Post-entertainment

13. Vatican Shadow-Remember Your Black Day

14. Poni Hoax-A State Of War

15. Πανος Κιαμος-Δε θελω επαφη

16. Sally Shapiro-Somewhere Else

17. Γιαννης Βασιλειου-Παιξε Μπαλα

18. Ellie Goulding-Halcyon Days

19. Boards Of Canada-Tomorrow's Harvest

20. Austra-Olympia

#05 blogovision / Holograms-Forever

ταχυτητες που σε παρασυρουν... σα γρια που γλιστρησε σε φθινοπωρινη νεροποντη και την πηρε σβαρνα ασυνειδητος οδηγος με αγροτικο, καπου στην εθνικη τρικαλων-καρδιτσης. πεταμενη στα αμαζευτα μπαμπακια.
εχει μπολικη οργη και ηχο που θυμιζει εγκλεισμο σε κενο.
μου εφερε x-mal-deutchland, λιγους bauhaus και αλλους διαφοροι μυστες του ποστ-πανκ.
σα να βγηκαν απο το χρονοντουλαπο, φρεσκοι.
σε κανει να θες να τρεξεις και να εχεις την αναγκη καταδιωξης. ατερμονα.
εχει κομματια που μπορει να μεινουν στα ορια του κλασσικου, οταν παλαιωθουν καταλληλα...
και εν τελει, γαμω το πιτσφορκ και τα υπολοιπα αρχιδο-χιπστερο-εντυπα που του εβαλαν μονο 7/10.
αντε!

05. Holograms-Forever
06. Κατερινα Στικουδη - Η Γευση της Ζωης μου
07. Λευτερης Πανταζης - Ξαναγυρισες, Ε;
08. Factory Floor-Factory Floor
09. Ελενα Παπαριζου - Τι ωρα θα βγουμε;

10. Decades-Decades

11. Σταματης Γονiδης-Πλατη με Πλατη

12. The Ropes-Post-entertainment

13. Vatican Shadow-Remember Your Black Day

14. Poni Hoax-A State Of War

15. Πανος Κιαμος-Δε θελω επαφη

16. Sally Shapiro-Somewhere Else

17. Γιαννης Βασιλειου-Παιξε Μπαλα

18. Ellie Goulding-Halcyon Days

19. Boards Of Canada-Tomorrow's Harvest

20. Austra-Olympia

#06 blogovision / Κατερινα Στικουδη - Η Γευση της Ζωης μου

"Does suburbia disturb ya?
Is it more than you can stand?
Better homes and gardens,
Australian wonderland."

γρυλισε το κατερινακι τυλιγμενο σε μια ντουζινα sanitas foil, με υφος βαρεσα-πεντε-μισυ-μαλακιες . και μου πεταξε στα μουτρα ενα παλιο αφισσακι των New Christs.

γεμισα εκπληξη, οταν μου πρωτοτρυπησε τα τυμπανα τον απριλη και παρ'οτι εχουμε σχεδον 2014, μοιαζει σα να βγηκε τριαντα χρονια πισω. οταν αποφασισε να ενστερνιστει τις αγνες προθεσεις αλλα και τις αρμονικες πολλων αλλων καλλιτεχνων της ωκεανιας, η κατερινα εδωσε με το Sideroxylon κατι καινουριο...κατι που προσπαθουσαν καιρο οι Radio Birdman, οι Saints, οι MC5 και αλλοι πιονιεροι του αλλου ημισφαιριου. ωμη ταχυτητα διακατεχει κατα τοπους το δισκο, στολισμενη με πολιτικο στιχο. στην ελληνικη εκδοση με τιτλο "η γευση της ζωης μου a.k.a. the taste of my life" τα κομματια ειναι ξανα ερμηνευμενα με αυτον τον ειλικρινη και ωμο rock'n'roll τροπο που μονο η κατερινα μπορει. ενα ντεμπουτο διγλωσσο οπου σε προσωπικη εκμυστηρευση της αφησε να διαρρευσει οτι τα κινητρα ηταν βασικα τρια: α) η αλληλεγγυη...με το να δωσει στο μεσο ελληνα να καταλαβει την καταπιεση που νιωθει ο μεσος αυστραλος για τη δια νομου απαγορευση ακροασης σε ανοικτους χωρους χρηστου θηβαιου. β) ο σπαραγμος ενος εθνους στην προσπαθεια αποκτησης σμαρτφοουν ενω δεν παιζει μια ουτε για σαλαμι λιντλ και γ) η εκδικηση εκ μερους ενος αλλου εθνικου κιθαρωδου, αυτου με το στενο πανταλονι και το φουτερ χωμενο μεσα και το πετσινο γελεκο. του δικου μας βασιλη, ο οποιος ατυχησε στην τελευταια διεθνη περιοδεια να παιζει ως σαπορτ στους Fields of the Nephilim.  ας το γυρισουμε λιγο στο αγγλικο παλι...

With her TV eyes wide open and spewing forth the junkography of our time, σηε accelerateσ head-on into her first album.
Ηer noise is a mutant offspring of the Stooges/MC5/Saints/Visitors/Ramones/Dictators/Other Side etc. There have been many others who have attempted to drive this vehicle before, most of them slavishly copy cats who rarely, if ever, had an original thought in their lives. She makes the machine her own and take it forward in high gear rather than stalling it in neutral. Likewise Katerina revives her chosen genre with an uncomfortably keen awareness of what it means to be half-Australian and half-dead in the closing stages of the twentieth century. Instead of moralising about the situation, like Midnight Oil or Goanna, Katerina swallows it whole like the good suburban girl she is, then turns around and spews it back out at you in lightning-fast bursts of feedback and irony. Neither inner-city hipsters nor suburban petrol-heads, they turn a savage eye on everything and reduce it all to naught. "Η γευση της ζωης μου" is populated by the detritus of the modern world : the housewife, the junkie, the rising young executive, the punk, the radio talk back king, the surfie and all the others who inhabit the twentieth century wasteland, grooving to a soundtrack of easy-listening new wave pop, eyes glued to a screen full of soap operas , electronic pornography, game shows. Onstage, Katerina white trash thrash is one of the best manifestations of her style of music, by the judicious use of other instruments - sax, trombone, trumpet, keyboards, extra guitars and vocals - the strength, humour, style and intelligence of her sonic attack comes through with undiminished force. I know this record sounds like it might be heavy going, but it's not. It's trashy, it's loud, it's fun, it's noisy, it's dumb and it's smart.

 

06. Κατερινα Στικουδη - Η Γευση της Ζωης μου
07. Λευτερης Πανταζης - Ξαναγυρισες, Ε;
08. Factory Floor-Factory Floor
09. Ελενα Παπαριζου - Τι ωρα θα βγουμε;

10. Decades-Decades

11. Σταματης Γονiδης-Πλατη με Πλατη

12. The Ropes-Post-entertainment

13. Vatican Shadow-Remember Your Black Day

14. Poni Hoax-A State Of War

15. Πανος Κιαμος-Δε θελω επαφη

16. Sally Shapiro-Somewhere Else

17. Γιαννης Βασιλειου-Παιξε Μπαλα

18. Ellie Goulding-Halcyon Days

19. Boards Of Canada-Tomorrow's Harvest

20. Austra-Olympia

#07 blogovision / Λευτερης Πανταζης - Ξαναγυρισες, Ε;

ο λεφτερης ηταν πιστο και τιμιο παιδι, αξιο κι εργατικο, φιλοτιμο...με παστα απο αυτη που η τιμημενη Σαμψουντα κι η χιλιοτραγουδιστη Τραπεζουντα εφτιασε πολλα ταλεντα (βλ. Γ. Φλωρινιωτης, ο Στελιος, ο Χρυσσανθος κι ο πολυ-λατρευτος μακαριστος Χριστοδουλος).

συννεφια και διατρητικη υγρασια του δεκεβμρη, καπου στην εγνατια. καπου στο 1983, μια μερα που περιμενα το ΚΤΕΛ για την Παναϊα τη Σουμελα, ενα οραμα ομπρος μου, μου αλλαξε τη ζωη. περνα ο ντον τζονσον απο το μαϊαμι βαϊς με ενα πατακι-εισοδου στο σκεφαλι. σκυβει διπλα μου και βλεπω ενα "welcome" σκαλισμενο πανω του και λεει: "ξαναγυρισες, ε;"

τοτες μπασα σκληρα, ακατεργαστα τριξανε τα τζαμια του παλιου κτηριου. η απογνωση ζωγραφισμενη στο προσωπο του λευτερη κι επανω στην ξυλοσομπα αρχισαν να γυρνανε τα αυλακια με το welcome to the villa 21, η δεσποινις με το "τραστ του γελιου" ανα χειρας, εκρυψε με τρομο το προσωπο της και ευθυς αμεσως ολα σκοτεινιασαν και το in the darkened night γρυλισε ευλαβικα στα ματωμενα αυτια του λευτερη. εκεινος με τα αιματα να ρεουν απο τα ακουστικα τυμπανα, αρχιζει να απαγγελει like the first time με  ολη την κλειστοφοβια που μπορει να τον φερει σε κατασταση ασφυξιας. ο κυρ-Νικος,  βετερανος Ηρακλακιας και μανιωδης συλλεκτης λαϊκων κασσετων "Ραδιο-Ουτοπια" προσμενει παρα τα εξηντα-δυο του γεματα χρονια και την επιμελως καλυμμενη με πενταγραμμικο τροπο φαλακρα του να γινει το αυτονοητο...ο Κωφιδης να ξαναγυρισει στη Γρια και να κοψει πλεον το χεβυ-μεταλ. ναι το κοβει καθως αρχιζουν οι πρωτες νοτες απο το Annie's animal. κι η αφισσα του Χατζηπαναγη δακρυζει (ποντιος γαρ). Η τεχνη της αγνοιας κινδυνου σε ολο της το μεγαλειο. δε θελει πολυ για να γεμισει με κινδυνο ο χωρος με τα ιδρωμενα τζαμια...Too much nothing. ο λεφτερης βουτα με μανια το μικροφωνο που αναγγελει συνηθως αναχωρησεις σαπιων λεωφορειων και σε μονοφωνικο οργασμο ουρλιαζει το Loosing Control. η αιθουσα εχει πλεον γεμισει απο γκρι κοστουμια. ολα κατελυσαν το RGB και απολαυστικοι γκριζοι τονοι χορευουν στην ατμοσφαιρα. σε λιγο θα βρισκομαι χωμενος στα σκισμενα πλαστικα καθισματα με το παλιο DAF να βογκαει στην Καστανια. προτιμω να φυγω με το Death career να βουϊζει στα αυτια μου και το λεφτερη να μου χτυπα την πλατη, ψιθυριζοντας: "κατσε λιγο ακομα φιλαρακι, οπου να'ναι θα παρω τον Πανιωνιο και θα το γυρισω στο electro...μου εκανε προταση ο Kavinsky και το ψιλοσκεφτομαι"

δυσκολα μπορω να ξεκολλησω απο τις εικονες εκεινου του παγωμενου απογευματος του δεκεμβρη το '83.

bad luck

07. Λευτερης Πανταζης - Ξαναγυρισες, Ε;
08. Factory Floor-Factory Floor
09. Ελενα Παπαριζου - Τι ωρα θα βγουμε;

10. Decades-Decades

11. Σταματης Γονiδης-Πλατη με Πλατη

12. The Ropes-Post-entertainment

13. Vatican Shadow-Remember Your Black Day

14. Poni Hoax-A State Of War

15. Πανος Κιαμος-Δε θελω επαφη

16. Sally Shapiro-Somewhere Else

17. Γιαννης Βασιλειου-Παιξε Μπαλα

18. Ellie Goulding-Halcyon Days

19. Boards Of Canada-Tomorrow's Harvest

20. Austra-Olympia

#08 blogovision / Factory Floor-Factory Floor

τελικα οτι περιμενα περισυ, μου ηρθε με ενα χρονο καθυστερηση...δε συμβαινει μονο με το LP των φακτορυ φλορ, συμβαινει και στις ζωες μας.
περπατω βουλιαζωντας στις λασπες, γλιστρωντας πανω στις στραβες ραγες που βολταρει ενα σιδερενιο κουτι, πηγαινοντας μπρος πισω τη νυστα δεκα ανθρωπων, καθε βραδυ. ολοι με πορτοκαλι ρουχα, βαμμενα με σκουρια, γρασσο, καποιοι μασωντας καπνο, καποιοι μασωντας τα λεπτα μεχρι να ξημερωσει. μακροστενες λαμπες ανα πενηντα μετρα διαγραφουν μια νοητη καμπυλη. πεπιεσμενος αερας ξεφυσα μεσα απο σκουριασμενες αντλιες και αλμυρα τρυπαει το παχυ σκυροδεμα, το χρωματιζει οπως θελει αυτο...
ολες οι αισθησεις σε καθεστως ειδικης προστασιας/ μεσα απο τις ωτοασπιδες, κατω απο το σκαφανδρο, τιποτε δεν αλλαξε ακομη κι ουτε θα αλλαξει, η υγρασια εχει ποτισει για τα καλα το μυαλο.

08. Factory Floor-Factory Floor
09. Ελενα Παπαριζου - Τι ωρα θα βγουμε;

10. Decades-Decades

11. Σταματης Γονiδης-Πλατη με Πλατη

12. The Ropes-Post-entertainment

13. Vatican Shadow-Remember Your Black Day

14. Poni Hoax-A State Of War

15. Πανος Κιαμος-Δε θελω επαφη

16. Sally Shapiro-Somewhere Else

17. Γιαννης Βασιλειου-Παιξε Μπαλα

18. Ellie Goulding-Halcyon Days

19. Boards Of Canada-Tomorrow's Harvest

20. Austra-Olympia

#09 blogovision / Ελενα Παπαριζου - Τι ωρα θα βγουμε;

ο δισκος με βρηκε απροετοιμαστο και παρ'οτι το εξωφυλλο με προϊδεασε (θες το μινι βυζοχαραδρακι στον πατο του εξωφυλλου, θες το σκουλαρικακι στο ρουθουνι, θες το πλατυγυρο αλα-σουηδικο ποπ καπελαδουρακι) για κατι αναλαφρο και serge-gainsbourg-ικο, ολα ηρθαν αναποδα. αφαιρετικοτητα και στεγνες κιθαρες, λιτα λογια που χωρανε πονο αλλα και καθημερινοτητα...τα υπολοιπα για αυτο το πονημα εις την αγγλικην για να μαθουν οτι η σουηδια δε βγαζει μονο κεφτεδες ΙΚΕΑ, αλλα και την ελενα. 

You could call it folk-rock but to me the early Helena Paparizou is a punk icon in the way that Talking Heads or Television are a punk band. There is the same rough-cut originality, the same openness to new ideas, the same emphasis on spirit over technical perfection. This record is both an early example of 80s jangle-rock and part of the arty, angsty post-punk period. But what about the songs? Cattle and Cane is harmonically and melodically one of the best singles of the 1980s. It's one of those songs that haunts you from the first time you hear it. When you consider that this was recorded a year before REM's first album, you can appreciate how cutting edge this woman was in 1982. The skeletal riffs and arrangements, the propulsive rhythms and the imagistic lyrics remind me of REM's early work. Before Hollywood is emotive and cathartic, "On my Block" has strange, jagged guitar lines and fabulous percussive work and the album closer, "That Way", is stellar. A French rock magazine once described her as, "the most under-rated singer-composer in the history of rock." She never deserved the praise so much as on this album.

Only on Before Hollywood, though, does the songwriting sound so unique and thrilling. Only on Before Hollywood do we hear the sound of a female finding herself and finding her identity. Almost all songwriters gradually move away from more experimental approaches and settle into tried and tested song forms. If we’re lucky, though, there will be a period when youthful arrogance, emerging songwriting skills and a brash disregard for rules will converge to produce something bold and unconventional. If we’re really lucky it will sound as utterly brilliant as Before Hollywood. Its genius remains undimmed.

 

09. Ελενα Παπαριζου - Τι ωρα θα βγουμε;

10. Decades-Decades

11. Σταματης Γονiδης-Πλατη με Πλατη

12. The Ropes-Post-entertainment

13. Vatican Shadow-Remember Your Black Day

14. Poni Hoax-A State Of War

15. Πανος Κιαμος-Δε θελω επαφη

16. Sally Shapiro-Somewhere Else

17. Γιαννης Βασιλειου-Παιξε Μπαλα

18. Ellie Goulding-Halcyon Days

19. Boards Of Canada-Tomorrow's Harvest

20. Austra-Olympia

#10 blogovosion / Decades-Decades

μου εκανε επισης συντροφια στην υγρασια...καλο new wave εκ Καναδα, με ολιγη απο post-punk, με ελεγχομενο θορυβο, μπασσογραμμες που πατανε σε παρελθοντικα μοτιβα. πιστος ηχος, καλα προσκολλημενος εκει που πρεπει. κανει και για φλωρους.

10. Decades-Decades

11. Σταματης Γονiδης-Πλατη με Πλατη

12. The Ropes-Post-entertainment

13. Vatican Shadow-Remember Your Black Day

14. Poni Hoax-A State Of War

15. Πανος Κιαμος-Δε θελω επαφη

16. Sally Shapiro-Somewhere Else

17. Γιαννης Βασιλειου-Παιξε Μπαλα

18. Ellie Goulding-Halcyon Days

19. Boards Of Canada-Tomorrow's Harvest

20. Austra-Olympia

#11 blogovision / Σταματης Γονiδης-Πλατη με Πλατη

ο δισκος με χτυπησε στον εγκεφαλο σα βελακι με καρφιτσα απο φυσοκαλαμο και απο βολη στα τρια μετρα. με διατρησε και με αφησε πλατη με πλατη με το κουφαρι του ευατου μου, οπως ακριβως το λογοτυπο της robe di kappa που ειχα παρει απο πρατηριο σε τιμη ξεφτιλα. ξεθωριασμενη γκρι φορμα ασορτι με κακογουστα σπορτεξ μαρκας strike. να μαθαινουν κι οι αλλοδαποι!   

Speedy, angry and intense, the songs flash by in a most enjoyable blur of great punk ideas, and Stamatis' superior playing ability means he can execute his ideas as well. Stamatis is probably one of the best guitarists who ever played this sort of music, churning out rapid punk chords and splintering solos with dexterity. 

While bands like Minor Threat and the Circle Jerks were all excellent bands with great messages and great themes and perfect expressions of raw power, the audience they attracted was often quite stupid. Macho men and skinheads and overall violent idiots who said "fuck the system!!!" without knowing what "the system" was; this was a large portion of punk rock fans. But with the coming of bands like the Minutemen and Stamatis Gonidis and his collaborations, punk fans became more everyday/average-Joe, because of the relatable lyrics of these bands that didn't just inspire people to punch people at shows.

First of all, Stamatis sounds sloppy as hell in true hardcore fashion. The riffs are fast and simple and chugging; the vocals are, for the most part, more brutal and pissed (especially the NiVo sessions) than they ever would be afterwards, and it's hard to believe that just a few years later the same line-up would release songs like "Mutual feelings a.k.a. αμοιβαια τα αισθηματα" and "Why are you cryin'? a.k.a. γιατι κλαις;", and while I myself am foremost a fan of the more balls-out punk, the songs here that are more similar to his later work are the best. Songs like the title track and "Zero Point a.k.a. σημειο μηδεν" are melodic while still filled with that raw hardcore energy that we all love. This seemingly perfect balance between the two styles is what separated Stamatis from his peers. Without these moments of sensitivity and melody, Gonidis would've been clumped in with your average hardcore bands. 
While it's no secret that Stamatis is great at his instruments and pretty damn good at writing meaningful songs, the overall sound he exudes on this album is the sound of what rock n' roll should sound like. Stamatis was just average looking guy. He didn't have mohawks but just a few henna tattoos. He looks like he probably shopped at Old Navy. He didn't have the wildest stage shows in town. He was just a two-thirds gay rock n' roll band that set out to write some good tunes, and good god damn, he succeeded. This album is a perfect example of what punk was about; it is never too heavy, too sloppy, too fast, never too anything. It's good music for skanking or moshing, and then it's also good music for putting a big happy grin on your face.
This is some of the best eighteen minutes of punk out there, and for any of you who like punk, I highly recommend picking this up.

11. Σταματης Γονiδης-Πλατη με Πλατη

12. The Ropes-Post-entertainment

13. Vatican Shadow-Remember Your Black Day

14. Poni Hoax-A State Of War

15. Πανος Κιαμος-Δε θελω επαφη

16. Sally Shapiro-Somewhere Else

17. Γιαννης Βασιλειου-Παιξε Μπαλα

18. Ellie Goulding-Halcyon Days

19. Boards Of Canada-Tomorrow's Harvest

20. Austra-Olympia

#12 blogovision / The Ropes-Post-entertainment

το κονομησα κατα τυχη και βρεθηκε να ακροβατει μεταξυ post-punk κι electroclash με ενα αμερικανικο φιλτρο μαγειρεμενο απο ενα γκομενακι κι εναν τυπο που μαλλον ξοδεψαν πολλες απο τις ωρες της χρονιας τους ζωγραφιζοντας αστικες εικονες απο τη γη της επαγγελιας...προσωπικα μου ζωγραφισαν αρκετα ξημερωματα πανω σε αδεια πεζοδρομια, διπλα σε υπονομους, περιμενωντας νυχτερινα λεωφορεια στην υγρασια του τροπικου του καρκινου.
 

12. The Ropes-Post-entertainment

13. Vatican Shadow-Remember Your Black Day

14. Poni Hoax-A State Of War

15. Πανος Κιαμος-Δε θελω επαφη

16. Sally Shapiro-Somewhere Else

17. Γιαννης Βασιλειου-Παιξε Μπαλα

18. Ellie Goulding-Halcyon Days

19. Boards Of Canada-Tomorrow's Harvest

20. Austra-Olympia

#13 blogovosion / Vatican Shadow-Remember Your Black Day

ετοιμος σκοπευτης χωρις οικτο, χωρις λογο, σεμνος,  πιστος στις αρχες και τα ιδανικα ενος δυαδικου δολοφονου...στο ονομα ενος θεου που ολοι κουβαλαμε ειτε με το ζορι ειτε με αγαλιαση.
ποτισμενο με σκοταδι στο ιδιο μοτιβο καταδιωξης.
 

13. Vatican Shadow-Remember Your Black Day

14. Poni Hoax-A State Of War

15. Πανος Κιαμος-Δε θελω επαφη

16. Sally Shapiro-Somewhere Else

17. Γιαννης Βασιλειου-Παιξε Μπαλα

18. Ellie Goulding-Halcyon Days

19. Boards Of Canada-Tomorrow's Harvest

20. Austra-Olympia