#03 blogovision / Παντελης Παντελιδης - Ουρανιο Τοξο Που Του Λειπανε 2 Χρωματα

το παιδι ητανε ασπουδαχτο και απο τα λαϊκα περιχωρα του ματζεστερ. πιο συγκεκριμενα, μεγαλωσε σε μια εργατικη γειτονια, τη νεα ιωνια...την ιδια φτωχομανα που εβγαλε το στελιο καζαντζιδη, το νικο ξανθοπουλο, τους 808 State και τους Autechre.

γεμισε τα παιδικα του χρονια παιζοντας με καρουλια απο τα εγκαταλελειμενα υφαντουργεια, στα χαλασματα και τα παρδαλα νερα του ποδονιφτη.

στον περισσο και τα πευκακια, ζαχαρωνοντας μοδατα, πλην απλησιαστα δημιουργηματα μοδας  απο τη γιουνισεξ βιτρινα του αλμπερτο εσκεναζυ (alberto fashion). η σχεση του με την τεχνη ξεκινησε απο πολυ νωρις πρωτοακουγωντας στις παμπ της σαμφραμπολης, Throbbing Gristle. η αναγκη της εκφρασης ηταν πηγαια και εντονη, κατι τον στενευε μεσα του σα φτηνο λυκρα βρακι απο τη λαϊκη.

η μουνταδα που εβρεχε σε ολη την πολη, αλλα και οι αλλες μπαντες που κινουνταν σε στιχουργικα και συνθετικα αδιεξοδα, τον οδηγησαν στη μεγαλη αποφαση...τερμα οι βιντεοκασετες. στοπ σε τσακωνα και μαρκο λεζε! εβγαλε το μαλακο πακετο απο τα αφιλτρα καμελ που ηταν καταχωνιασμενο και τσαλακωμενο μεσα στο ζακετα zita hellas. δαγκωσε το χιλιοδαγκωμενο bic και αρχισε να γραφει στα λιγα τσαλακωμενα του εκατοστα:

I'm in the furniture trade
Got a new job today
But stick the cretin
On the number-three lathe....

Charmed to meet ya

Eat y'self fitter

Up the stairs mister

Eat y'self fitter 

με αυτο οχι μονο θα καταφερω να ψωνισω επιτελους ρουχα απο το "αλμπερτο φασιον" αλλα θα δωσω σε ολη τη μεσοαστικη, μετα-βιομηχανικη βορεια αγγλια ενα λογο υπαρξης. η νεολαια που μεγαλωσε μεσα στα μπορντω τουβλα θα εχει ενα λογο να ελπιζει.
ετσι σε λιγες μερες ειχε γραψει εικαστικα θεματα που χτυπαν στο κοκκαλο, οπως η υγρασια του βορρα...
ολα τα εντυπα μεσα αρχισαν να αναφερουν για το αδυνατο ρηξικελευθο δασυτριχο παιδι της εργατικης μεσης ταξης, το οποιο μεσα στους στιχους του perverted by language, εδωσε μια ματωμενη γροθια στην βουβη ανια του ματζεστερ.
για να καταλαβουν και οι ανγγλοι για το μεγεθος τιμης, ιδου:
"κακο σκυλι a.k.a. μπαντ ντογκ" is a beautiful piece of jangly pop music that will entrance you for its entire 4 minute run time, "στο φαναρι a.k.a. ατ δε τραφφικ λαϊτς" is a captivating piece of experimental pop, and "κλαματα a.k.a. τηαρς" is an absolute masterpiece of minimalism, surviving on just a bass riff and two drum kits playing in unison for the whole song. Aside from "φυγε απ'το μυαλο μου a.k.a. γκετ αουτ οφ μα μαϊντ", the only post-punk nursery rhyme, which sounds like belongs to a different era of the κομποουσερ, I can't think of a single dud on this album. Παντελις details a hapless paranoiac between call-and-response choruses, Pantelidis gone slapstick. All that merriment is curtly dashed, however, on "ονειρο ζω a.k.a. λιβινγκ ον ε ντρημ"; a gloriously amorphous, squalling mess without definition, momentum carried by Παντελις and the drummer(s). As the cacophony reaches its climax, Παντελις admonishes the listener (or perhaps the band) with a crucial fact: "We are The Fall!" It's a restatement of principle, a rallying cry following the misfortune that had led him to Minos EMI. On the cinematic "τα παπλωματα a.k.a. δε κουιλτς", the album's centrepiece, the tonal tectonics shift again, into lurching epic dirge. The band stretches its core ethos of repetition up to, and over, the breaking point - two alternating sections for nigh-on four minutes. The song evolves in subtle, incremental perturbations around the central figures, evoking majestic languor in its sparse drone. The skulking guitar riff of "κοψε με στα δυο a.k.a. κατ μι ιν του πισις" descends quickly into atonal frenzy, as the militaristic drumming and thunderous bass enter. Παντελις gleefully assumes the role of deranged bandleader; his salvo of shouts, erratic in pitch and intensity, signal the ebbs and flows of the tumult evolving behind him. "τετοια αγαπη δεν αξιζω a.k.a. ντοντ ντιζερβ σατς καϊντ οβ λοβ" marries the malice of "δευτερη φορα a.k.a. σεκοντ ταϊμ" to the scope of "οικος ανοχης a.k.a. μπροδελ"; almost devoid of guitar, the backdrop is made solely of rumbling bass, listless drums interspersed with clattering fills, and occasional keyboard skronks. Παντελις, meanwhile, delivers the album's best source of endlessly quotable one-liners (most notably "God damn the pedantic Welsh"). "δεδομενο a.k.a. φακτ" finds Παντελις "singing" - a morose, not-entirely-tuneless croon. Along with the band's bleak instrumentation, the song takes an oddly emotive turn. Not in an obvious sense; it creeps up on you, and a previously rote listen suddenly resonates with melancholy down the line. To use an adjective one hardly expects to find in a Fall review: "δεδομενο a.k.a. φακτ" is a wistful song.
πρωτο-ποστ-πανκ με αρχιδια!
ακουσε το ή πεθανε τωρα!
αυτα να τα ακουνε και να τα βλεπουν οσοι προσπαθουνε στην εγχωρια ποστ-πανκ σκηνη και δεν τολαμνε να δειξουν ουτε λιγο τριχα απο στερνο.

03. Παντελης Παντελιδης-Ουρανιο Τοξο Που Του Λειπανε 2 Χρωματα
04. Μιχαλης Χατζηγιαννης - Η Αγαπη Δυναμωνει
05. Holograms-Forever
06. Κατερινα Στικουδη - Η Γευση της Ζωης μου
07. Λευτερης Πανταζης - Ξαναγυρισες, Ε;
08. Factory Floor-Factory Floor
09. Ελενα Παπαριζου - Τι ωρα θα βγουμε;

10. Decades-Decades

11. Σταματης Γονiδης-Πλατη με Πλατη

12. The Ropes-Post-entertainment

13. Vatican Shadow-Remember Your Black Day

14. Poni Hoax-A State Of War

15. Πανος Κιαμος-Δε θελω επαφη

16. Sally Shapiro-Somewhere Else

17. Γιαννης Βασιλειου-Παιξε Μπαλα

18. Ellie Goulding-Halcyon Days

19. Boards Of Canada-Tomorrow's Harvest

20. Austra-Olympia