11.5.14

τελος...κι η ωρα η καλη


ολα γυρνανε απο εκει που ξεκινησαν, παντα καπως διαφορετικα, ισως αλλιωμενα, ισως πακτωμενα βαθια στο παρελθον, μα ποτε ιδια. θα ηταν βαρετα προβλεψιμο να ηταν ιδια.

σαν τις ζωντανες εμφανισεις των Fall οπου πας ξεροντας οτι θα ειναι ολο και χειροτερα...οπως η μονιμα δαρμενη γυναικα του αλκολικου οπου θα πλενει μηχανικα τα πιατα με παρεα μια λαμπα πυρακτωσης, πατωντας σε μια βρωμικη απο ψιχουλα συνθετικη μοκεττα...γνωριζοντας οτι οι μωλωπες θα ανανεωθουν συντομως.
ολοι μας εχουμε αδυναμιες.
αλλοι κολλανε τη γλωσσα στος δυο πολους μιας 9-βολτης μπαταριας.
λιγοι περισσοτεροι προσπαθουν με ιχνη αλτρουισμου να πετυχουν κατουρωντας τα ξεραμμενα υπολειμματα σε μια κοινοχρηστη τουαλετα.
πιο πολλοι πιστευουν οτι η σωτηρια θα ερθει απο τα UHF.
πιο λιγοι οταν πρωτοακουσαν Kraftwerk ειδαν το μελλον.
ακομα λιγοτεροι πιστεψαν οτι θα γινουν καλυτεροι ανθρωποι ακουγοντας Autechre.
ελαχιστοι θα ειναι αυτοι που πραγματικα εχουν αναγκη να διαβασουν τις μαλακιες μου κι αν το πιστεψαν, ειλικρινα (μου το ειπε ενας φανταστικος φιλος) εξαπατηθησαν.

πραγματικα θα ηθελα να μη γινονταν ετσι, αλλα η κοινωνια τα εφερε και οι κακες γλωσσες...ξερεις τωρα.
δεν προκειται να σβησω τιποτε. ετσι για να αφησω κι εγω το ηλεκτρονικο μου πτωμα-κουφαρι (οπως ειχε γραψει κι ενας φιλος) εως οτου ανακαλυφθει η e-σηψη ή εστω η e-εκταφη οταν διαμαρτυρηθουν οι πιστοι της ενοριας μου και δεν εχουν να πληρωνουν οι συγγενεις αλλο το μνημα.
τα υπολοιπα, για 'μενα...παντοτε εγωιστης (εστω και κρυφο-). θα προτιμησω πλεον το στυλο ή τα μολυβια αντι πληκτρολογιου. αν θα γραψω, αν θα ζωγραφισω, αν θα μουτζουρωσω ή αν θα το βαλω στον κωλο μου δε θα μαθευτει ποτε στην ιστορια της ανθρωποτητας.
αυτα.
προς πληροφορησην...πιο τιμιο πανκ live απο αυτο των D.O.A. δεν εχω δει εδω και χρονια (κι ειναι και γεροι ρε μαλακα μου). αυριο Kavinsky μαζι με Sebastian Tellier και σε λιγες μερες Tortoise και αν ειμαστε στη γη, στην επανασυνδεση των Slowdive τον Ιουλιο, θα γινει της πουτανας (λεμε τωρα).

ακολουθει σε λιστα, η δωδεκαδα (χωρις αξιακη σειρα) με τα πιο σιχαμερα πραγματα στην ιστορια της υφηλιου οπου ισως και ο κοσμος να ηταν καλυτερος χωρις αυτα.
- τα περιστερια
- το μπροκολο
- το κουνουπιδι
- ο ολυμπιακος
- οι μπυρα χωρις αλκοολ
- ο σηκωμενος γιακας (γενικα, εστω και σε πετσινο)
- η πιτσα με ανανα
- τα κλειδια αυτοκινητου με μπρελοκ και το κινητο (αϊφον κυριως) σε τραπεζακι καφετεριας
- ο χριστοδουλος
- η Lana Del Rey
- οι μετριοι που νομιζουν οτι πιασανε τον παπα απ'τα αρχιδια
- το περιπτερο του κυρ-Αλεκου

οσοι δεν καταλαβαν, καλυτερα να ψαχτουν μπας και εχουν ακομα καμια παραπεταμενη κασσετα με πυξ-λαξ στην πλεχτη ξεχειλωμενη ζακετα τους, κανενα μπλουζακι με το χρηστο θηβαιο επανω, κανενα τσαντακι μπανανα ακομα φορεμενο στη μεση ή καλυτερα να αρχισουν να κανουν αιτησεις για Ε.Π.Υ.
φιλια δεν εχει διοτι καβλωνω κι ευκολα. αντ'αυτου ενα μινι-δωρακι (και πουλακι και παπακι, για οσους θυμουνται).
οσον αφορα το περιεχομενο, λιστα δεν εχει και δε χρειαζεται...κιθαρες, κιθαρες, κιθαρες και πολλη φλωρια...αντεργκραουντ και τα σχετικα αλλου.
οσον αφορα εσας, αν μπορειτε καντε παρτυ, οσο πιο μικρα τοσο πιο καλα, παρτυ με δυο ή με τρεις, εστω με τεσσερεις, εστω και μονοι σας...να ακουτε κιθαρες εστω και φωνες ειναι καλο, δεν πειραξε ποτε κανενα.
Αυτα.
Γεια 



11.4.14

ανω κατω

βασικα επειδη βαριεμαι, ειπα να γλιτωσω την τυπογραφια απο ενα ακομη ονειδος και να αναλωθω στη στρεβλωση της φωτογραφικης τεχνης...







παμε πισω, τελικα...με σιγουρο γυρισμο. απλα ρε γαμω το μουνι μου ποσο θα ηθελα να ημουν στην ισλανδια το νοεμβρη στο φεστιβαλ iceland airways, για πολλους και ενα λογο που αφηνει ολους παγερα αδιαφορους.




μουσικη αργοτερα, την εφαγε το αρνι. αντε.

12.3.14

low noise

 
||
||
||
||
||
||
||
||
||
 η προσπαθεια μερικες φορες μενει προσκολλημενη στην ιδεα.
και ξεψυχαει στα χερια της.
ειναι η εποχη ιδανικη για φλωρους και ισως η ευκαιρια να πεθανουν ευτυχισμενοι πανω στη διαδικασια της υλοποιησης.
γυρναω εδω και καιρο νυχτες και ανακαλυπτω ιδιοις ομασι οντοτητες οι οποιες υπο αλλες συνθηκες θα αρκουνταν στο ανοιγμα στοματος αναμενωντας τις μυγες να εισβαλουν στον απαλο ουρανισκο τους. και αντ'αυτου, σε ανταλλαγμα ενος εντομολογικου deep throat, σου βγαινουν "οι γαμιαδες της γειτονιας".
αλλοτε πιστευα στους νομους της στατιστικης επιβιωσης, αφου αυτοι, τοτε κι εγω...κι ετσι κατηντησα να περιμενω σε ουρες σουπερ μαρκετ, να καταχωρω την ψυχικη μου ετικετα σε λιστες κοινωνικης αποδοχης και αλλοτε να αφουγκραζομαι τις random επιτυχιες αλλων θνητων. τελικα, ο νομος οχι απλα κατεριφθη αλλα λειτουργει και αντιστροφως αναλογα.
αφου αυτοι, τοτε οχι εγω. ποτε.
ισως να πρεπει να γινω εξηντα ετων, ισως να πρεπει να γινω τριανταδυο κιλων, ισως να μετατραπω σε ενα πρωτοτυπο οικο ανοχης οπου οι πελατες να αφηνουν στο ανοιγμενο μου κεφαλι και απο μια ιδεα επιτυχιας...να γαμαω κι εγω καποτε στη γειτονια και ευτυχισμενος να στροβιλιστω μεχρι ατερμονου εμμετου υπο τους ηχους "στρατου διονυσιου".
μπορει φυσικα και να μη γινει τιποτε απο ολα αυτα και ησυχα ησυχα και βαρετα να παρω το λεωφορειο -οπως συνηθως, και να παω για υπνο. η δειλια στην υπηρεσια της απολαυσης. ο χειμωνας που δεν εφυγε ποτε.
love letters. ενταξει δεν ειναι και τιγκα στη διανοηση, ουτε εμβαπτισμενο στον πονο του συμπαντος. ειναι κατα δυναμη ειλικρινες και -αν μη τι αλλο, μπορεσε και με εκανε να κοιταζω τα τζαμια του λεωφορειου χωρις να βλεπω εξω. η νεα δουλεια Metronomy. και να μη σ'αρεσει, στον πουτσο μου σε γραφω.



Convaire - Talk In Technicolour
Helmut - Tribe
Indiana - Solo Dancing
Metronomy - Reservoir 
Midlake - The Old And The Young (Moullinex Edit)
Night Flowers - Embers
Night Flowers - Single Beds
Pale - Young Romance
Panama - Strange Feeling
Pillar Point - Echoes
Sad Animals - Soulmates 
Vance Joy - Riptide
Waylayers - Medicine
Y.O.U. - Heavy Crown

13.2.14

as tears go by a.k.a. 旺角卡門

μερικες φορες αυτα που μας σερβιρουν μοιαζουν σαν ενοικιαζομενα δωματια τον ιουνιο καπου στην ασπροβαλτα του 1983. γκριζο μωσαϊκο, ενα κρεβατι με κομοδινο απο σουηδικη ξυλεια, ενα καδρο γκρης, πλαστικο κιτρινισμενο πιγκαλ και μαλλινες ριγε πορτοκαλο-κιτρινες κουρτινες.
αλλοτε αναγκαζομαστε να καταπιουμε την βαλσαμωμενη τυροπιτα στο βενζιναδικο μιας εθνικης οδου καπου στο πορτο-λαγος. και προχωρας...
οδηγας και νιωθεις την υγρασια μεσα στα παπουτσια σου.
αναπολω τα παλια προ-πο (πλαγιαστα γραμματα διοτι ετσι ηταν και το τοτε λογοτυπο) με το καρμπον, καθως περνανε απο μπροστα μου ενας νεαρος κυριος που νομιζει οτι ειναι γυρω στα σαρανταεπτα παρεα με μια ηλικιωμενη δεσποινις που νομιζει οτι ειναι γυρω στα  δεκαεπτα (σαν τη μαρκα με τις φτηνες κετσα -διχως π). θυμαμαι τα εν λογω δελτια απο τη μυρωδια τους. καρβουνο...μιας και προσπαθω με εμπεριστατωμενο εγκεφαλικο τροπο να διωξω την απαισια μυρωδια οπως αυτη βγαινει απο την πισω μερια ενος μακ ντοναλντς.
στο γουοκμαν (τροπος του λεγειν) αντιλαλουν drones και θορυβος απο την προσφατη συλλογη της boomkat records, φορτωμενη με ολο το αγχος, τον πονο, το κενο, την καταδιωξη, τη ματαιοτητα. μεχρι το ξημερωμα τα ακουστικα θα εχουν αντικατασταθει απο ωτοασπιδες και ο αληθινος βιομηχανικος ηχος θα γεμιζει τα πνευμονια μου σε περιμετρικο dolby. κοιταζω την απεναντι μερια στο kowloon και σκεφτομαι τα λιγδωμενα πλακακια του εστιατοριου. ο wong kar-wai μπορεσε καλυτερα να μου ταϊσει τις εικονες μεσα απο νεον λαμπες και φτηνη λακ. θορυβος και ποπ στον τροπικο του καρκινου.
η χρονια αλλαξε. χιλιαδες πυροτεχνηματα σε σχημα αλογου και πολλαπλων οκτω μπογιατιζουν το βρωμικο λιμανι. ξημερωσε...
παλι στην επιφανεια.
καιρος για ποπ, ολιγο απο shoegaze και ολιγη απο dreampop! 
πισω με το λεωφορειο/

Alpaca Sports - He'll Come Back For Indian Summer
Caténine - In Your Ruin
Fear of Men - Alta / Waterfall
Gloss - Moments
Gloss - Rachel
Haunted House - Initiation
Haunted House - Shredder
Just Handshakes - Sink In
Let's be Loveless - Wake Up
Lightfoils - How It Is
Little Name - For The Attention Of
Little Name - Nobody Loves You
Nightmare Air - Icy Daggers
Post Modern Team - Someday
Seasurfer - We Run
Skittle Alley - Noughts And Comes 
Slow Reverse - Furniture
Slow Reverse - Monster
Surfer Blood - I'm Not Ready (Not Ready Yet Alpaca Remix)
The Blessed Isles - Round And Round
The Death Of Pop - A Kind Of Loving
The Death Of Pop - We're Gonna Get Fucked
The History Of Colour TV - I Knew It Was Wrong But I Did It Anyway
The Last Names - Last One Standing
The Wildes - Hold On You
Tip Top Tellix - So Beautiful Eyes

8.1.14

pop will reheat itself


μας ετελειωσε και η ασκηση του δημοκρατικου δικαιωματος και εχει επιστροφη στην απολυταρχικη-προπαγανδιστικη και μισανθρωπικη α-τακτικη οπου χρονια υπηρετει πιστα το παρον ληστολογιο.
τρελο γλεντι μετα πυροτεχνηματων, ξεφαντωματος και λοιπων εορταστικων παρελκομενων, υπο τη γλυκυτατη αναμνηση του αλκη στεα ακολουθησε το μπασιμο της νεας χρονιας. φρεσκοξυρισμενα ολα, απο μαγουλα και μπουτια, εως μουνακια και μασχαλες, χωμενα μεσα σε καινουργια ετοιμα ενδυματα. χειραψιες με φρεσκοκομμενα νυχια, εναγκαλισμοι παχεων παλτο και ασπασμοι με brut και pino sylvestre. εχει περασει καιρος απο τοτε οπου η φανφαρα για την αλλαγη της χρονιας ειχε καταπλακωθει απο το αγχος-διλημμα "προδρομος ή τσακας" και ολα πια απελευθερωμενα απο τη στειρα τηλεκατευθυνομενη μαζικη κουλτουρα οδεουν προς ουτοπια μερια.
παγκοσμια γαληνη και ελπιδα για κατι νεο, ηρθε με το θειο βρεφος. ο ελληνισμος θα λαμψει!
περπατω εις το δασος του sham shui po. δασος απο λαμπακια, φτηνες βιτρινες και στενες σκαλες. σκαλες ντυμενες με εμμετους απο λαμπακια LED να σχηματιζουν βυζακια, μπουτακια και χερακια. σε τριαντα σκαλια μπορεις να νιωσεις την ηδονη. τον κιτρινο πυρετο. οτι δεν καταφερει να ανεβει τα σκαλια ή βαρεθει να περιμενει μεσα σε μικρα δωματια χωρισμενα με νοβοπαν λιγων χιλιοστων, ανεβοκατεβαινει τις σκαλες του μετρο ή καπνιζει πανω απο τους γνωστους πορτοκαλι καδους, μαρλμπορο μεντα.
οι λεπτομερειες σε κανουν να ξεχωριζεις, οσο ελαχιστες κι αν μπορουν να γινουν αυτες.
ναϋλον-δερματινες γυαλιστερες μποτες, καθρεφτες των LED. τα λιωμενα τακουνια φανερωνουν φτηνια και μετρημενα χιλιομετρα, παρεα με φω κοσμηματα. οι γοπες εχουν ακομη τα αποτυπωματα απο τα κραγιον που πωλουνται στους παγκους του Ladies-market της Temple Street...οτι περισσεψει θα καλυψει με γκλοσσυ μεγαλειο τις στερημενες ψωλες ντοπιων και εξπατ που θελουν να γευτουν την ασιατικη εμπειρια.
η βαρδυα θα τελειωσει και οι μποτες θα ξεσκεπασουν τα σαπισμενα πελματα.
ντινκ! 7-eleven φουρνος μικροκυμματων. ορθιο φαγητο στο ψιλικατζιδικο, φτηνο και γρηγορο...ολα ετσι γινονται φτηνα και γρηγορα, μεχρι την επομενη μερα. ο κοσμος φτιαγμενος πρακτικα και πλαστικα, συμβατα με τις αναγκες και τους ποθους των.
αντι ευχολογιου για καλυτερη χρονια και αρχιδια, ας εστιασουμε την οργη στις μικρες λεπτομερειες οπου μας συνθλιβουν την υποσταση και κανουν τα δευτερολεπτα μας ασημαντα.
δεν ξεχνω. τα κωλο-ασανσερ
για να ηρεμησουν τα πνευματα εχουμε για φετος:
Finmark! -We're not Koping (το twee που αγαπησαμε)
YAST (σουηδικη γυμναστικη επιπεδου)
Dunes (ονειρικες surf-dreampop μινιατουρες) και στα ιδια κυβικα αξιζει την προσοχη το EP των Hibou, των Minks και των Proper Ornaments
Palms of Fire - Call me EP (pure pop)
εξισου καλες ποπ επιλογες ειναι οι Tape Waves με το Drifting EP (με ολιγη απο surf) και το Strange Pleasures των Still Corners (ποσο ακυρο ειναι οταν γραφεις για ποπ και στο ηχειο λυσσαει το EP των Antimob !!)
μεγιστο ποπ πονημα και αξιο τεκνο bedroom-pop το ποπ οργιο των Peru. η ειλικρινεια σε ολο της το μεγαλειο.
καλο neo-shoegaze ειναι και των Soft Shadows - Reverb Is For Lovers, μολις το τσιμπησα και θα το μελετησω καταληλα. οταν θα εχω αναγκη για λιγο γλυκο θορυβο, λιγο ακομη σημασια μπορει να δωσω και στο περισυνο των KVB - Immaterial Visions.
γυναικειο και γνησιο, επισης των Golden Grrrls - "We've got..."
ηλεκτρονικο δεν ειχε μπολικο φετος ή μαλλον δε δωσαμε και τοσ σημασια ενεκα συγκυριων.
αφησα χρονο για μελετη στο τριπλο αφιερωμα -φορο τιμης στο μεγιστο μηχανικο του γερμανικου ηχητικου τειχους με το αξιο μελετης και οχι γλεντιου Who's that Man. Conny Plank
Anoraak - Chronotropic (ρετροϊδες, ακουγεται σαν αιμορροϊδες, εεε; αναλογικο -μακαρι να ητανε)
και πανω στα χναρια των Neu! και μετεπειτα των Appliance πατανε τα βηματα των Eat Lights Become Lights - Modular Living. καλη kraut λογικη.
τελος, εχοντας μια τρυφερη λατρεια στους Junior Boys,  θα ξοδευα μια κυριακη απογευμα να κοιταω το λιμανι απο το παραθυρο και να ακουσω το Praxis Makes Perfect των Neon-Neon.
τελος για τελος το νεο δωρεαν EP των Ropes - The Man Who Refused To Be Born, εχει ολα κι ολα τρια κομματια δυναμιτες.
αυτα για τωρα.
κι οπως ειπα...δεν ξεχνω τα κωλο-ασανσερ.
ζητω ο απολυταρχικος νεο-σουρεαλισμος.

ενα δειγμα απο ολα αυτα, ετσι για το καλο. απο εδω.


20.12.13

#01 blogovision / Άντζελα Δημητρίου - Come Back




πολη με μισο εκατομμυριο νοματαιους, ουτε μικρη ουτε μεγαλη. δεν ειναι και σαλονικη. ο γρηγορης κι η αγγελικη γεννηθηκαν σε εργατικη γειτονια του περιστεριου τη δεκαετια του '50. μαζι περασαν τα πρωτα βρεφικα-παιδικα τους χρονια και μαζι γευτηκαν τις πρωτες μυρουδιες απο το τηγανισμα κεφτεδων σε φτηνο-λαδα που μαγειρευαν οι γριες που μολις ειχαν φορεσει τα μαυρα του εμφυλιου. μπολιασμενοι και οι δυο απο το μετεμφυλιακο κλιμα και την ανεχεια, στραφηκαν στην τεχνη. τραγουδωντας στα σοκακια. τοτε ολα ηταν αγνα και ωμα. δεν ειχε τηλεοραση, ιντερνετ και βλακειες.
ο μπαμπας του γρηγορη ηταν αντιστασιακος που οταν του πηραν το τουφεκι στη βαρκιζα, του σαλεψε, εξαφανιστηκε και ποτε δεν τον ειδε κανενας. η μανα του (οπως λεγαν στη γειτονια), τραγουδουσε γκοσπελ στην τρουμπα σε αμερικανους ναυτες και ο μικρος ντρεπονταν για αυτο.
η μαμα της αγγελικης, ηταν δακτυλογραφος των ες-ες και πολλα λεγανε για δαυτη. καλη γυναικα, αλλα την κοπανησε πανω σε ενα trabant, με ενα εμπορο εδωδιμων, μαλλον για το ποτσδαμ. ο μπαμπας ειχε το βαρος της κηδεμονιας, αλλα τι να σου κανει ενας λαχειοπωλης...
εκτοτε οι δρομοι χωρισαν κι ο γρηγορης μπαρκαρε σε γκαζαδικο οπου μυηθηκε στα μπλουζ. καποτε κουραζμενος και ζαλισμενος απο τα αμερικανικα φωτα, ξεπεζεψε στις δυτικες ακτες και βρεθηκε στο πορτλανδ. τι περιστερι, τι πορτλανδ. ιδια πληθυσμιακα μεγεθη, ιδια τοπια. εκει γνωρισε το πρωτο-πανκ και την αγαναχτηση της ξενιτειας. ποτε ομως δεν ξεχασε την πρωτη του αγαπη που ηδη ειχε αρχισει τα πρωτα της καλλιτεχνικα βηματα.
οντως η αγγελικη ειχε να διαβει τα πιο δυσβατα μονοπατια του πρωτο-πειραματισμου. βουτηγμενη στα ψυχοτροπα και το ασιντ, τριπαρε στις ερημους της αραβιας και τα τρωγλοδυτικα καταφυγια της καπαδοκιας. εκει μυηθηκε κατα μια εννοια στο σουφισμο. ολα αυτα θα επηρρεασουν τη μετεπειτα πορεια της αλλα οχι και τη μνημη της. θυμαται και το μικρο γρηγορη απο τα φτωχοσοκακα στο περιστερι, τις στιγμες που χορευαν στις λασπες με το τρανζιστορακι να παιζει Electric Prunes ή Moondog.
και μετα τριαντα χρονια, η μοιρα τα εφερε ετσι οπως κανενας δεν μπορει να προβλεψει.
μαης του 83. γκραντ κανυον.
ο γρηγορης σταφιδιασμενος απο τον πολυ αμανιτη και το ασιντ, κατω απο τον καυτο ηλιο, αναμεσα απο κακτους, κογιοτ και αλλους μετα-χιππηδες γεματους λιλια, μπιχλα και καλειδοσκοπια. εντελως τυχαια, ανταμωμα βλαχων εκανε η ελληνικη κοινοτητα του κολοραντο λιγο πιο 'κει. το μεγα ονομα του λαϊν-απ ηταν ο πετρολουκας με την φιλιω πυργακη, αλλα μια απροβλεπτη ενοχληση στο παγκρεας αφησε το λαϊν-απ χωρις τραγουδιστρια. εναλλακτικη λυση; η αγγελικη. τι σου ειναι το πεπρωμενο!
ενθουσιασμενοι ρουμανο-βλαχοι αρχισαν να παιανιζουν γνωστα αζματα, μεχρι που το ρεβερμπ ταξιδεψε ολο το γκραντ κανυον και προσγειωθηκε στα μουδιασμενα ακουστικα τυμπανα του γρηγορη. ενα ριγος γυρω στα 24 χερτζ διετρεξε ολο του το σωμα και σφηνωσε στο παχυ εντερο. σε λιγα λεπτα ειχε σκαρφαλωσει τα αποκρημνα βραχια κι εφτασε στο ιβεντ των βλαχων. αρχικα κανεις δε γνωρισε κανενα, αλλα μολις η τραχεια φωνη του γρηγορη σκιρτησε μεσα στην ερημο: "ις δατ γιου?"
ολα αλλαξαν. τα υπολοιπα βαριεμαι να τα γραψω διοτι ειναι λιγο συγκεχυμενα και δε θελω να πεσω σε ατοπηματα και ασαφειες. το αποτελεσμα της συναντησης, ηταν μια συνεργασια που θα αφησει εποχη. ενα διγλωσσο επος οπου στην αμερικη εισπρακτικα δεν πηγε και τοσο καλα, αλλα στη μεσογειο κανει ακομα παταγο. ο αγγλικος τιτλος, μπορει να περιγραψει με ειλικρινεια ολο το παρελθον των δυο ερμηνευτων...Over the edge και φυσικα η ελληνικη εκδοση με το μεγαλο νοημα να ειναι χαραγμενο με σινικη μελανη στο δεξιο βραχιονα της αγγελικης και ενα βλεμμα που λεει οντως πολλα...Come back.
οι δρομοι παλι χωρισαν. αλλα ποτε ξανα δε θα ειναι ιδια.
και κατι για το γρηγορη σε περιπτωση που ξεχασε τα ελληνικα μετα απο τοσα χρονια
I want to be beaten by that scuzzy sound. is it post modern or post-apocalyptic? or both? perhaps Angela's band was that band that defined indie as an aesthetic of underachievment, they spawned the narrow echoing spaces of prime Sonic Youth but also the nonsensical tedium of Guided By Voices. But on here it works brilliant because the sonic underachievment (i.e. bad recording) is just the audio equivalent of the feeling of failure of the kids in the street that Angie is shouting about. 
I've heard it from some people who claim to like music that they don't really like this mob.  Well they must be deaf and stupid, because this album has to go down as one of the greatest rock albums of all time! 
Angie sings songs for the dispossesed and the depressed.  You get the feeling that this woman has had a hard fucking life and the only thing that makes life bearable is music.  Her vocals come from a place deep in the soul, they're heartfelt, honest and make a mockery of  pretenders who aren't even worthy of licking this woman's boot heels.  Then she reels off this punked out guitar sound which combines some 'out there' Neil Young  sounds layered into songs that are like semi structured punk epics, lovingly crafted by a Lady that's coming at you hard and won't let you escape from the ugly reality of  the eighties urban American underside.
The songs on this album focus on spirits who've been beaten down too long, treated like shit all their lives and want out real bad. Angie speaks for the born losers, the lost aliens and those who just can't seem to make life happen.  There's no romance here, just good old realism, from a 'surf band' that's not going to let you forget about those that society shits all over.


01. Άντζελα Δημητρίου - Come Back
02. Man Or Astroman? - DEFCON 5...4...3...2...1 (επιλαχοντες οι γκερλςνεϊμς)
03. Παντελης Παντελιδης-Ουρανιο Τοξο Που Του Λειπανε 2 Χρωματα
04. Μιχαλης Χατζηγιαννης - Η Αγαπη Δυναμωνει
05. Holograms-Forever
06. Κατερινα Στικουδη - Η Γευση της Ζωης μου
07. Λευτερης Πανταζης - Ξαναγυρισες, Ε;
08. Factory Floor-Factory Floor
09. Ελενα Παπαριζου - Τι ωρα θα βγουμε;
10. Decades-Decades
11. Σταματης Γονiδης-Πλατη με Πλατη
12. The Ropes-Post-entertainment
13. Vatican Shadow-Remember Your Black Day
14. Poni Hoax-A State Of War
15. Πανος Κιαμος-Δε θελω επαφη
16. Sally Shapiro-Somewhere Else
17. Γιαννης Βασιλειου-Παιξε Μπαλα
18. Ellie Goulding-Halcyon Days
19. Boards Of Canada-Tomorrow's Harvest
20. Austra-Olympia

19.12.13

#02 blogovision / Man Or Astroman? - DEFCON 5...4...3...2...1






ειμαι σαν το τελευταιο τσοκαρο οπου μασωντας διπλη φρουτο-τσιχλα ανακατευει τα φτηνιαρικα ακρυλικα μπλουζακια και φουστακια σε ενα ZARA και στο τελος το μονο που ψωνιζει, ειναι ενα πλαστικο ζευγαρι σκουλαρικια που δε θα φορεσει ποτε. φυσικα φευγει εχοντας γαμησει και καθε ιχνος ανοχης της πωλητριας=κοπελα-που-διπλωνει-735-ρουχα-σε-λιγα-λεπτα και κατανοει την πελατισα.
παρενθεσις
εψαχνα να γραψω ενα διθυραμβο για το New Life και το φανταζομουν ετσι και αλλιως και...αρχιδια.
διαβασα πολλα καλα και απο οτι βλεπω πολυς κοζμακης το ειχε σε περιοπτη θεση και μακαρι να ημουν στο ελλαντα να τους εβλεπα και μακαρι να ερθουν καμια φορα απο ασια μερια, μπας και...
ειναι το πακετο που εψαχνα καιρο και ηρθε το μαρτη. η πρωτη τους δουλεια με ειχε προϊδεασει για χλιαρα πραγματα, αλλα εν κατακλειδι, πολλες φορες με προδωσε η μπαταρια του κινητου, νυχτα, μετα απο επαναληψεις ακροασης.
ο ηχος με γεμισε και περιμενα επισης πως και πως να κρυωσει αυτος ο γαμω-καιρος εδω κατω και να το ακουσω υπο κ.σ.
κι εγινε. ηρθε αερας κρυος και ολα συμπληρωσαν το σκηνικο. εξαφανιστηκε η ηλιοφανεια και λιγοτερα οντα κυκλοφορουσαν στο δρομο μετα τις δυο.
μου θυμισαν Sound απο το the lion's mouth (εναν αλλο πολυ-λιωμενο δισκο, ισως σημαντικοτερο για εμενα απο πολλους αλλους που χαρακτηρισαν τη γενια και την ηχητικη κατευθυνση).
δε μου κατεβαινουν και πολλα σημερα, οποτε ασ'το. 
κλεινει
κι υστερα ηρθε η αντροχωριστρα.
αργησε να ερθει. παρ'οτι επισημως γυρνοβολουσε στη μικρη κωμοπολη του kowloon απο τον ιουνιο. την πηρα πρεφα κατα τον οχτωβρη, μιας και δεν ειναι απο τις γυναικες που τις προσεχεις ευκολα, μιας και γυριζει σε συνεργεια, λαϊκες αγορες, εργαστηρια ζαχαροπλαστικης. με αντρα ταριφα που δουλευει στη νυχτερινη βαρδυα και γιο που με το ζορι βγαζει το γυμνασιο. σε ολες τις ταξεις βοηθησε λιγο η μαμα με τις πιο συχνες επισκεψεις στο μαθηματικο (σπιτι του) και λιγο ο μπαμπας τις μερες της βροχης να κανει βολτες τη φιλολογο που δεν οδηγουσε.
περπατω στο τιγκα κοσμο πεζοδρομιο διαβαζοντας Economist, κρατωντας ενα διπλο φρεντο-μεντα απο τα Starbucks, εχοντας εντονο διαλογο σε ενα μπλουτουθ, με εναν μπλουκολαρ, για ενα τιποτα. επεσε πανω μου στα πρωτοβροχια διαβαζοντας Hello, κρατωντας μια γρανιτα σπρωξε-γλυψε, παιζοντας φιδακι σε ενα παλιο-Nokia. ολα κατερευσαν μεσα μας και σκυβοντας ως ευγενης μεσηλικας με τελματωμενη λιμπιντο να συμμαζεψω ολα τα λαθη της ημερας, ψιθυριζει DEFCON 5...4...3...2...1!
η μαχη αρχισε γυρω μου. μου ηρθαν ολα τουμπα. τα φαντασματα της Estrus, της Touch & Go της Au-go-go ευθυς ομπρος μου κι αισθανθηκα...σαν τη γρια απο την κρητη που πρωτο-ψηφισε πασοκ απο το 1981, σαν το γερο απο την καισαριανη που εχει ετοιμο το φακελο με το τιμημενο κκε απο το 1978 και σαν τον καριολη τον προποτζη της γειτονιας μου που διαβαζε στοχο και εβγαζε βολτα το "δισκο" στην ενορια. και λεω. σιγουρα και σταθερα.
εδω ανηκεις. τι θα πει η γειτονια;
ενα συννεφο διαλογου, οπως αυτα των κομικ εμφανιζεται απο πανω μου: μα παιζουν τα ιδια απο το 1992, εικοσι χρονια τα ιδια σκατα!
ε, και;
λεει ξανα το συννεφο: πως μπορεις να παρεις στα σοβαρα μεσηλικες που εχουν πλεον οικογενειες και ντυνονται καρναβαλια, δε λαλανε, δε μιλανε κι ειναι και μονομανεις;
σκυβω μπροστα και προτεινω τo δασυτριχο αμερικανικο buttcrack φορτωνοντας ολιγα psi με ινδικο lamb-vindaloo. αντε γαμησου! ολα εγιναν καπνος.
λοιπον μουνια...για το νουμερο δυο εχουμε και ψηφιζουμε Man Or Astroman? διοτι:
- οποιος τους εχει δει ζωντανα δε χρειαζεται τα παρακατω. 

- ειναι πιο πιστοι στον ηχο τους κι απο γιαχωβαδες.
- δε χαλανε στο χρονο.
- γραψανε και ερμηνευουν τη μουσικη στο Adventures of Jimmy Neutron που βλεπω παρεα με το γιο μου.
- διοτι βοηθησαν το μικρο να ξεκολλησει απο το rock'n'roll highschool και να ακουσει και κατι αλλο.
- διοτι γκερλσνεϊμς θα ψηφισουν ολοι, ας ψηφισει και το τρολ "κομμα κυνηγων".
- τελος, ως φορος τιμης στην ομαδα μου που μπορει να παιζει γ' εθνικη, αλλα καβλωνω ακομα μαζι της εστω κι αν ξενυχταω στο ιντερνετ σε streaming του θανατου. 

αφιερωμενο σε αυτους που συνεχιζουν ακομα

02.  Man Or Astroman? - DEFCON 5...4...3...2...1 (επιλαχοντες οι γκερλςνεϊμς)
03. Παντελης Παντελιδης-Ουρανιο Τοξο Που Του Λειπανε 2 Χρωματα
04. Μιχαλης Χατζηγιαννης - Η Αγαπη Δυναμωνει
05. Holograms-Forever
06. Κατερινα Στικουδη - Η Γευση της Ζωης μου
07. Λευτερης Πανταζης - Ξαναγυρισες, Ε;
08. Factory Floor-Factory Floor
09. Ελενα Παπαριζου - Τι ωρα θα βγουμε;
10. Decades-Decades
11. Σταματης Γονiδης-Πλατη με Πλατη
12. The Ropes-Post-entertainment
13. Vatican Shadow-Remember Your Black Day
14. Poni Hoax-A State Of War
15. Πανος Κιαμος-Δε θελω επαφη
16. Sally Shapiro-Somewhere Else
17. Γιαννης Βασιλειου-Παιξε Μπαλα
18. Ellie Goulding-Halcyon Days
19. Boards Of Canada-Tomorrow's Harvest
20. Austra-Olympia
SYNC ME @ SYNC